نقش پایداری اجتماعی در ارتقاء کیفیت زندگی مجتمع های مسکونی

در سال های اخیر توسعه پایدار از ارکان اصلی طراحی و سازماندهی فضاهای مسکونی می باشد و پایداری اجتماعی به عنوان یکی از اجزای اصلی توسعه پایدار به شکل فزاینده ای در طراحی و افزایش کارآیی و ارتقاء سطح زندگی و شکل گیری مجتمع های مسکونی تاثیرگذار است. ابعاد توسعه پایدار دربرگیرنده خصیصه های اجتماعی و اقتصادی و محیطی ا ست که بیانگر مفهومی موزون و به هم پیوسته در قالب کلیتی واحد و دارای تعامل است. با توجه به اثرات گسترده مسکن بر طراحی و شکل گیری محیط های شهری و بر حیات اقتصادی، اجتماعی و کالبدی شهر و شهروندان، هرروز تاثیرگذاری آن بر تحقق اهداف توسعه پایدار شهری نیز بسیار پررنگ تر می شود. در این پژوهش سعی شده است تا پایداری اجتماعی در یکی از فضاهای مهم معماری یعنی مسکن به طور مشخص در مجتمع های مسکونی با توجه به رشد فزاینده جمعیت، بررسی گردد. در روند این پژوهش ابتدا از طریق مطالعات کتابخانه ای، یک سری مبانی نظری در رابطه با مفاهیمی چون پایداری اجتماعی، مسکن و مجموعه های مسکونی بیان می گردد و در ادامه با استناد به نظرات جامعه متخصصان مدلی کلی از عوامل کالبدی اثرگذار بر پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی ارایه می گردد و در انتها پیشنهاداتی درجهت ارتقای پایداری اجتماعی در این مکان ها در دو بعد قضایی و فعالیتی ارایه خواهد گردید.

کلیدواژه ها:

طراحی ، پایداری اجتماعی ، مسکن ، مجتمع مسکونی