بررسی آزمایشگاهی تثبیت کننده پلیمری پلی وینیل استات بر فرسایش پذیری و مقاومت خاک واگرا

مسئله فرسایش سد همیشه بدلیل تاثیرات مخرب و مصیبت بارشان از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. فرسایش داخلی مخصوصا به این علت خطرناک می باشد که ممکن است هیچ شواهد خارجی وجود نداشته باشد یا تنها شواهد جزئی وجود داشته باشد که خبر از وقوع فرسایش می دهند. سد ممکن است در عرض چند ساعت بعد از آشکار شدن شواهد فرسایش داخلی تخریب گردد همچنین فرسایش داخلی ممکن است اولین بار زمانیکه آب پشت سد جمع می شود توسعه یابد یا ممکن است در طول چندین سال توعسه یابد با توجه به استفاده خاک رس در هسته سد های خاکی و امکان مواجه شدن با خاصیت واگرایی در برخی از رس ها باید تمهیدات لازم در نظر گرفته شود زیرا خاک های واگرا از جمله خاک های مشکل آفرین در مهندسی ژئوتکنیک محسوب می شوند که استفاده از آنها باعث ایجاد خرابی های زیادی در سد های خاکی شده است در راستای کنترل فرسایش داخلی و اصلاح خاک های مستعد فرسایش نکته حائز اهمیت استفاده از تثبیت کننده های مدرن و ایمن به جای تثبیت کننده های سنتی و مضر می باشد در این پژوهش از ماده پلیمری پلی وینیل استات جهت اصلاح فرسایش پذیری خاک واگر ااستفاده شده است. بدین منظور خاک واگرا به صورت مجزا و سپس ترکیب با درصد های مختلف پلی وینیلی استات، در هدهای مختلف مورد آزمایش فرسایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که فرسایش پذیری خاک واگرا از نظر کیفی دررده بشدت سریع می باشد که با افزودن پلی وینیل استات به آن فرسایش پذیری به شکل قابل مشاهده ای کاهش یافته و در رده تقریبا و بسیار آهسته قرار میگ یرد. ضمن آنکه افزودن پلی وینیلی استات به خاک واگرا باعث افزایش مقاومت فشاری آن گردید به گونه ای که در نمونه 28 روزه با افزودن 2% پلی وینیل استات، مقاومت فشاری از 443 کیلوپاسکال به 708 کیلوپاسکال افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

بهسازی و تثبیت ، خاک واگرا ، سدهای خاکی ، فرسایش داخلی ، پلی ونیل استات ، زمان عمل آوری