بادگیری، الگویی از پایداری در معماری سنتی و بومی ایران

رشد بی رویه شهرنشینی منجر به مصرف غیرمسوولانه انرژی شده و گرم شدن تدریجی کره زمین و افزایش آلودگی های زیست محیطی می گردد این در حالیا ست که مقدار زیادی از هدر رفت انرژی ناشی از روش های غیراستاندارد ساختمان ها جهت گرمایش وس رمایش و ناهمگونی با شرایط اقلیمی است. باید گفت که طراحی صحیح و متناسب با اقلیم هرم نطقه نقش زیادی در ایجاد آسایش محیطی دارد وجود بناهای متناسب با اقلیم خاص هر منطقه و سرمایش و گرمایش فارغ از نیاز به سوخت های فسیلی در این سرزمین خود گواه این ادعاست به نظر می رسد کهط راحی بومی کمه با توجه به اقلیم هر منطقه صورت گرفته عامل مثور در جهت کاهش مصرف سوخت های فسیلی بوده است و امروزه با ظهور معماری هایی همچون اکوتک، تکنولوژی به موازات طبیعت برای بهره برداری هر چه بیشتر از امکانات محیطی و تامین آسایش انسان پا به عرصه معماری نهاده است در این مقاله به بررسی بادگیر یکی از عناصر معماری سنتی متناسب با اقلیم پرداخته شده و ویژگی ها و مشکلات اقلیمی آن بررسی و سپس به بررسی تاثیر بادگیر به عنوان یکی از عناصر شاخص معماری و همینطور الگوی سازنده که در آسایش و راحتی زندگی مردم شهر های کویری نقش عمده ای را ایفا کرده است پرداخته می شود و در نهایت به معرفی طرح هایی ارا و متناسب با معماری امروز که برگرفته از روش های ساخت این عناصر شاخص پایداری گذشته ایران زمین است می پردازیم.

کلیدواژه ها:

بادگیری ، پایداری ، معماری بومی ، باد ، اقلیم