نقش انرژی های تجدیدپذیر در توسعه پایدار ناحیه ای (با تاکید بر ایران)

قابلیت دسترسی به انرژی، خصوصا انرژی مدرن و محصولات آن در قرن حاضر که جوامع با بحران انرژی روبرو هستند به یکی از مهمترین چلاش ها در سطح ملی و جهانی تبدیل شده است زیرا انرژی یکی از اجزای اصلیت وسعه اقتصادی به شمار می آید که زیربنای توسعه پایدار است در این زمینه اقدامات و فعالیت های بسیاری در دو محور کلیت وسعه پایدار و مقابل با تغییرات آب و هوایی متمرکز گشته است با توجه به اینکه کشور ایران از لحاظ انواع منابع انرژی پتانسیل قابل توجهی دارد و هم اکنون در حال گذر به مرحله توسعه یافتگی است فرصت کافی برای تعیین الگوی مصرف هماهنگ و متناسب با منابع تجدیدپذیر انرژی را داراست و باید برای دستیابی به این مهم زمینه سازی شود یکی از مفاهیمی که در این مورد مثمر ثمر خواهد بود توانمند سازین واحی می باشد که می تواند در زمینه هایم ختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، علمی، فناوری و تکنولوژی باشد در کنار توانمند سازی باید ظرفیت سازی نیز انجام پذیرد تا مردم توانایی های خود را بازشناخته و بر اساس آن سیاست ها، راهبردها و اقدامات اجرایی لازم بعمل آورند این پژوهش با رویکردی توصیفی - تحلیلی و با بهره گیری از اسناد مطالعات و گزارش های موجود در زمینه تحقیق با یک کلیت منطقی و در قالب فرایند علمی انجام پذیرفته است با تلفیق راهبردها و رویکردهای نظری وا جرایی مباحث مربوط به توسعه پایدار ناحیه ای و انرژی های تجدید پذیر و ارتباط این دو می توان اینگونه نتیجه گرفت که امروزه توسعه و گسترش انرژی های تجدیدپذیرو بکارگیری آن مهمترین راه حل جوامع در جهت ادامه حیات می باشد و باعث کمک به تحقق اهداف توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می شود که از عوامل اساسی در رسیدن به توسعه پایدار در هر منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، انرژی های تجدیدپذیر ، توسعه پایدار ناحیه ای ، سوخت های فسیلی ، محیط زیست ، انرژی های نوین ، کشور ایران