تعلق خاطر،پشتوانه توسعه پایدار در بافتهای فرسوده شهری

در سالهای اخیر مقالات بسیاری با موضوع تعلق مکانی در حوزه معماری محیطی توسط محققین داخلی و خارجی نگارش یافته اند .بسیاری از این تحقیقات در حوزه های مختلف شهری ،روستایی ،طبیعی و مصنوعی به بررسی روابط انسانها با محیط پیرامونی پرداخته و جنبه های مختلف آنرا مورد بررسی قرارداده اند.در سوی دیگر محققینی نیز به بافتهای فرسوده شهری و مشکلات و معضلات آنها پرداخته و برای توانبخشی آنها راهکارهای مختلف پیشنهاد کرده اند.به نظر می رسد محققین در دو حوزه مختلف فعالیت زیادی نموده اند اما در خصوص ارتباط این دو موضوع کار چندانی صورت نگرفته و در این حوزه میانی شکاف علمی زیادی به چشم می خورد .این مقاله با روش توصیفی و تحقیق میدانی به بررسی این موضوع در کالبد مکانی یک منطقه خاص در شمال ایران پرداخته و سعی دارد با نگاهی نو مساله را واکاوی و جنبه های مختلفی از آنرا که از دید محققین پنهان مانده آشکار نماید.در این مقاله با روش نشانه شناسی به شناسایی تاثیر مولفه تعلق خاطر بر رفتارهای حفاظتی در سه بافت تاریخی در شهر ساری پرداخته شده و تاثیرات متقابل آنها مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

تعلق خاطر ، پایداری ، بافت فرسوده ، رفتار مراقبتی