موزه ی کودک، بکارگیری کیفیت های معماری برای آموزش غیر رسمی

ارتقاء کیفیت آموزش و یادگیری در کودکان و راه های نیل به این هدف از موضوعاتی است که طی صدسال گذشته توجه اندیشمندان و صاحب نظران زیادی را به خود جلب کرده است. به طوری که ارتقاء سطح آموزش در هر جامعه ای را معادل با تعالی فرهنگ و سازمان هر جامعه ای می دانند. ازاین رو کشورهای توسعه یافته با بهره گیری از روش های نوین آموزشی با عنوان آموزش غیررسمی ، به عنوان مکمل و همیار سیستم آموزش رسمی خود گامی بلند در این راستا برداشته اند. ازجمله فضاهای اصلی که فراهم آورنده ی چنین آموزشی برای کودکان است، موزه های کودک هستند که آموزش و پرورش موزه ای را در دستور کار خود دارند. متاسفانه در ایران برخلاف کشورهای دیگر عنایت کافی به آموزش غیررسمی و به طور کلی نظام آموزش موزه ای نشده است. لذا این نوشتار با معرفی و بررسی سیر تحول موزه های کودک، به تدقیق نقش معماری این فضاها و ویژگی های آن در تسهیل یادگیری اکتشافی و ایجاد تفکر تحلیلی و پرسشگر در کودکان پرداخته شده است که از این حیث پژوهشی بنیادی محسوب شده و با توجه به اهداف و نتایج آن در حوزه ی توسعه ی فضاهای آموزش غیررسمی، پژوهشی کاربردی قلمداد می شود. انجام این پژوهش به روش توصیف، تحلیل محتوا و نهایتا استنتاج و در پاسخ به این سوال که موزه ی کودکان ازلحاظ فضایی چه ویژگی ها و معیارهایی برای آموزش تعاملی و اکتشافی باید داشته باشد، صورت گرفته است. بهره گیری از نظریه ها و فلسفه های مختلف آموزشی و روانشناسی در غنای هر چه بیشتر این فضاها پیامدی است که باعث ایجاد تفکر تحلیلی در کودکان شده است

کلیدواژه ها:

آموزش غیررسمی ، معماری موزه ، کودک ، یادگیری