تحلیل نقش کنشگران شهری در ارتقاء کیفیت فضای شهری (نمونه موردی: بافت فرسوده شهر زنجان)

فضای شهری، مکان تعامل و گفت وگوی کنشگران و نیروهای مختلف و تاثیرگذار بر روند تحولات و شکل گیری فضای شهری است. بنابراین ارتقاء کیفیت فضای شهری بویژه در بافت فرسوده، به کمک کنشگران عمومی و خصوصی با نگاهی نو به شهر، و با تحلیل فضاهای شهری و ریتم شهری به خوانش مجدد شهر دست یافته و چگونگی قرائت مردم شهر از فضاهای شهری و زمان در شهر است. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی، بدنبال تحلیل نقش کنشگران شهری در ارتقاء کیفیت فضای شهری در محدوده بافت فرسوده شهر زنجان است. گردآوری داده ها با روش کتابخانه ای و میدانی انجام شد. جامعه آماری شامل ساکنین بافت فرسوده شهر زنجان است که با روش نمونه گیری کوکران، 384 نمونه انتخاب شد. برای تحلیل داده ها از ازمون تک نمونه ای T و روش تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که میانگین رضایت جامعه آماری از کیفیت فضای شهری در بافت فرسوده برابر 2.91 و میانگین رضایت از عملکرد کنشگران شهری در فرآیند ارتقاء کیفیت فضای شهری برابر 3.31 است. در نتیجه علی رقم رضایت از کنشگران شهری، هنوز کیفیت فضای شهری مطلوب نیست. با توجه به آزمون تحلیل مسیر، کنشگر شهرداری زنجان با ضریب 0.422 بیش از دیگر کنشگران در بهبود کیفیت فضای شهری نقش داشته است. بعد از آن سرمایه گذاران بخش خصوصی با ضریب 0.361 و اداره عمران و بهسازی با ضریب 0.354 در رده های بعدی قرار دارند. در نهایت بمنظور ارتقاء بهتر کیفیت فضاهای شهری و مشارکت همه جانبه کنشگران، بازنگری قوانین و حذف استانداردهای افراطی؛ واگذاری مسئولیت نوسازی به بخش خصوصی؛ و ایجاد شورای هماهنگی بین مجموعه دستگاه های متولی خدمات شهری ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

کنشگران ، بافت فرسوده ، فضای شهری ، بهسازی کیفیت ، شهر زنجان.