سندرم تونل کارپال، روش های جراحی و عوارض آن: یک مقاله مروری

مقدمه: سندرم تونل کارپ شایع ترین درگیری اعصاب محیطی است که 3درصد افراد جامعه در سنین 30تا 60 سالگی درگیر می کند. شکستگی و دررفتگی مچ دست و حاملگی می تواند سبب این عارضه شود. میانگین شیوع در ایران در زنان 10درصد و در مردان 1 درصد است. درآمریکا55 تا125 بیمار درصدهزار نفر به این سندرم مبتلا هستند. عدم درمان ،می تواند سبب آسیب پایدار عصب شود که در اینصورت بعد از عمل جراحی نیز ممکن است به بهبودی کامل منجر نشود .هدف از این مطالعه بررسی روش درمان سندرم تونل کارپال است.روش کار: این مطالعه مروری با جستجو در پایگاه های اطلاعتی Google Scholar ، SID، Magiran و... با کلید واژه های سندرم تونل کارپال ، روش های جراحی ،عوارض جراحی ، جهان در طی سال های 2010 تا 2018 انجام شده است.یافته ها: از علل مهم ایجادکننده می توان به اضافه وزن ،هیپوتیروئیدی وآرتریت روماتوئید اشاره کرد. عمل جراحی آن شایع ترین عمل جراحی دست است که در آن عمل لیگامان عرضی مچ دست بریده می شود .به منظور آزادسازی عصب 3 روش باز ، اندوسکوپیک و برش کوتاه کف دستی وجود دارد . روش باز یا روش کلاسیک با ایجاد یک برش زیگزاگ ، چین پوستی کف دست قطع می شود که روشی موثر است ولی از معایب آن اسکار هایپرتروفیک و بهبود آهسته به دلیل برش فاشیای بین تنار و هایپوتنار است . در روش اندوسکوپیک اسکار کمتر است و بیمار زودتر بهبود می یابد و توانایی انجام کارهای ظریف را خواهد داشت اما احتمال عود آن 3برابر روش کلاسیک است و هم چنین سبب عوارض عروقی ، عصبی ،تاندونی شود. روش برش کوچک کف دست مثل برش کلاسیک است اما برش در فاشیای بین تنار و هایپوتنار وجود ندارد.نتیجه گیری : روش برش کوچک کف دست در مقایسه باروش کلاسیک حداقل تروما را دارد و روش جدیدتری است و به دلیل احتمال آسیب کمتر به عروق و عصب و تاندون نسبت به روش اندوسکوپیک ارجح تر است

کلیدواژه ها:

سندرم تونل کارپ ، روش های جراحی ، عوارض جراحی ، جهان