تحلیل ماهیت و آثار تایم شرینگ

تایم شرینگی قراردادی منطبق بر ماده 10 قانون مدنی می باشد که در آن، عین و به تبع آن منافع مال به خریدار منتقل می گردد. بنابراین، این نوع از تایم شرینگ هیچ سنخیتی با اجاره نمی تواند داشته باشد چرا که در اجاره صرفا انتقال منافع صورت می گیرد و نه انتقال عین به نظر می رسد تایم شرینگ اجاره ای قابلیت انطباق با اجاره را داشته باشد. برای یافتن ماهیت حقوقی قرارداد Time sharing و متعاقب آن توجیه مبانی چنین قراردادی در حقوق ایران، لازمست تا مباحثی موجز و مفید در رابطه با ملکیت و مسائل پیرامون آن مطرح گردد؛ چرا که در تعریف ارائه شده از Time sharing نیز عبارت دارا شدن ، یکی از ارکان تعریف مذکور جلوه می نماید. بنابراین بحث از دارا شدن یا ملکیت از مباحث بنیادین و اساسی در موضوع مورد نظر می باشد.

کلیدواژه ها:

تایم شرینگ ، مالکیت موقت ، قرارداد زمانی ، حقوق مدنی