شایستگی مراتع جهت چرا ونقش آن درمدیریت مرتع

مراتع قابل چرا مناطقی هستند که موردتعلیف دام می باشند و یامیتوانند مورداستفاده دام قرارگیرند این اراضی تولید علوفه نموده و یاتوان تولید علوفه را داشته و میتوانند با رعایت اصل شایستگی و کاربری سرزمین به عنوان چراگاه مورداستفاده قرار گیرند البته این استفاده ازمراتع باید به گونه ای باشد که لطمه ای به پوشش گیاهی و خاک عرصه وارد نشود و یا این بهره برداری اثرات سوء زیست محیطی نداشته و تولید پایدارد رعرصه را به مخاطره نیاندازد نظر به اینکه کشورما به لحاظ شرایط اقلیمی توپوگرافی ادافیکی پوشش گیاهی و ... متفاوت بوده و دارای نوسانات شدیدی میباشد و این امرباعث بوجود آمدن انواع گوناگون محیطها مراتع شده که هری کازاین محیط ها محدودیت هایی دارند لذا دقت نظر درهریک ازاین محیط ها لازم می باشد درغیراین صورت مدیریت ها و برنامه های تهیه شده جهت احیا و اصلاح مناسب نبوده و راه به جایی ندارد بجز اینکه سرمایه های ملی به هدر میرود باعث تضعیف روحیه مشارکت مرتعداران گشته و تخریب سرزمین را بدنبال دارد پس ضرورت دارد که هریک ازاین مناطق شناسایی شده و محدودیت های آن بررسی و برنامه ریزی ها درجهت کاهش و یا رفع این عوامل محدود کننده چرا باشد بعلاوه درپاره ای ازموارد نحوه ورود ما به عرصه و نوع فعالیتی که درآن انجام میدهیم باعث تغییرات اساسی درسطح مرتع گشته وروند بهره برداری ازآن رابکلی تغییر میدهد گاهی این دگرگونی به حدث است که باعث تخریب مرتع گشته و منابع پایه تولید را تهدید می کند و بخشهای وابسته به این قسمت را به خطر می اندازد به عنوان مثال تهدید شدن مزارع کشاورزی پایین دست که متاثر ازاراضی مرتعی بالا دست می باشد و یا تاثیر دربانک ژن مرتع و دامپروری وابسته به مرتع و ... لذا آنچه که درمدیریت مرتع اهمیت زیادی دارد حفظ سرزمین آب خاک پوشش گیاهی و پایداری عرصه و حفظ شایستگی مرتع جهت چرا می باشد بنابراین استراتژی ما درمدیریت مرتع باید مبتنی برجامع نگری و پرهیز ازبخشی نگری باشد بطوریکه یک مدیریت جامع و سیستماتیک سرزمین را اداره کند