بررسی اثربخشی درمان یکپارچه نگر بر خودبخشودگی در زنان مطلقه بین 30 تا 40 سال

هدف اساسی پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان یکپارچه نگر بر خود بخشودگی در زنان مطلقه بین 30 تا 40 سال در شهر اصفهانبوده است. پژوهش حاضر یک طرح مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری اینپژوهش شامل زنان مطلقه بین 30 تا 40 سال می باشد که برای درمان به کلینیک های مشاوره مراجعه کرده بودند. ابتدا پرسشنامه بخشش هارتلند اجرا شده و پس از مداخله بار دیگر توسط اعضای گروه تکمیل شد.جهت تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده توسط پرسشنامه فوق، از نرم افزار SPSS ,18، و آزمون های استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیره) استفاده شد.نتایج نشان داد بین نمرات کاهش احساس گناه و خود بخشودگی پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. یافته های حاصل از این پژوهش بیانگر تاثیر روش درمان گروهی مبتنی بر درمان یکپارچه نگر فلدمن بر خود بخشودگی زنان مطلقه است.در مجموع با توجه به نتایج این پژوهش می توان اذعان داشت که درمان یکپارچه نگر در مورد زنان مطلقه می تواند بر خود بخشودگیاین جامعه (زنان مطلقه) موثر باشد.

کلیدواژه ها:

درمان یکپارچه نگر ، خودبخشودگی ، زنان مطلقه