تربیت زیبایی شناختی در فضای تربیت شناختی

امروزه یکی از دغدغه های اصلی برنامه درسی حاکمیت یکجانبه و سلطه جویانه رویکرد شناختی بر برنامه درسی بویژه در حوزه طراحی آن است. علیرغم این، خواسته مطلوب عده ای به طور خاص طرفداران رویکرد زیبایی شناختی این است که پای رویکرد زیبایی شناختی به گفتمان ها و فعالیت های برنامه ریزی درسی باز شود. تقابل بین این دو باعث شده هنگام بحث از زیبایی شناختی در برنامه درسی این تصور در برخی اذهان شکل گیرد که رویکرد زیبایی شناختی در صدد کنار زدن و به حاشیه راندن رویکرد شناختی از برنامه درسی است؛ در حالیکه به کنار زدن رویکرد شناختی از عرصه طراحی برنامه درسی به راحتی ممکن نیست و از سوی دیگر اتکاء یک جانبه به رویکرد شناختی و نادیده گرفتن رویکرد زیبایی شناختی و ممانعت از ورود آن به مقوله برنامه درسی مشکلات آن را حل نمی کند. بنابراین ضروری است برنامه درسی راهی را برای رویارویی صحیح این دو رویکرد پیدا کند.ضروری است برنامه درسی هم در انتخاب مفاهیم مناسب و هم برای چگونگی انتقال آن، بستر و زمینه لازم را فراهم کند. انتقال مفهوم زیبایی مستلزم فراهم کردن زمینه برای تربیت زیبایی شناختی است. تربیت زیبایی شناختی دارای فوایدی ازجمله رشد خلاقیت،رشد تخیل و احساس، رشد تفکر انتقادی، رشد نگرش های مثبت، رشد خود باوری و خود کنترلی و ... است. هر کدام از این فواید در نظام آموزشی دارای موانع و محدودیت هایی است که نظام آموزشی باید زمینه برطرف کردن این موانع و تقویت فواید را فراهم نماید. به قول دیوئی (1987) کل تعلیم و تربیت (به جز جنبه تخصصی و حرفه ای) آن می بایست زیبایی شناختی باشد. وی بر این باور است که مرحله اول یادگیری هر موضوع یا زمینه شامل آن چیزی است که او آن را درک قدرشناسانه 1 نامیده است.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، شناخت ، تعلیم و تربیت