اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر استرس والدینی و انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر استرس والدینی و انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم انجام شده است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی و به لحاظ شیوه اجرا، از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران کودکان اتیستیک مراجعه کننده به مراکز کودکان اوتیسم نیک اندیشان شهرستان ساری بوده است. نمونه آماری شامل 20 نفر (10 نفر برای گروه کنترل 10 نفر برای گروه آزمایش) بوده است، که به شیوه نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شده اند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش دو پرسشنامه استاندارد شامل؛ پرسش نامه استرس والدینی آبیدین (1990) ،انعطاف پذیری شناختی (2010) (CFI) بوده است. روان درمانی مثبت نگر در این پژوهش شامل 8 جلسه، هفته ای 2 بار که هر جلسه به مدت 90 دقیقه بوده است. و بر طبق پروتکل پارکس و سلیگمن، ترجمه جدیدی، دنیوی و شهناسی (2007) تدوین شده اجرا گردیده است. ابتدا پیش آزمون بر روی هردوگروه اجرا شد سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه و هفته ای دو بار و هرجلسه به مدت 90 دقیقه تحت روان درمانی مثبت نگر قرار گرفت درحالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد، پس از انجام مداخله مجددا هر دوگروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده با استفاده از نرم افزار SPSS18 انجام شد. یافته های حاصل از تحلیل آماری نشان می دهد که اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر استرس والدینی و انعطاف پذیری شناختی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، استرس والدینی ، انعطاف پذیری شناختی ، اوتیسم