اثر بخشی درمان وجودی بر افزایش امید به زندگی زنان رها یافته از سرطان سینه ساکن در شهر نجف آباد

اکثر بیماری ها به خصوص بیماری های صعب العلاج و ناتوان کننده، مشکلات روانی بسیاری را به همراه دارند. بیماران رها یافته از سرطان سینه به سبب مشکلات و مصائبی که در طی روند درمانی با آن مواجه بودند اغلب امید به زندگی پایینی دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان وجودی بر افزایش سلامت روان زنان رها یافته از سرطان سینه ساکن در شهر نجف آباد انجام پذیرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون/پس آزمون با گروه کنترل و آزمایش است. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان رها یافته از سرطان سینه شهر نجف آباد در بهار و تابستان سال 97 بود که به روش نمونه گیری در دسترس 36 نفر از زنانی که دوره های درمان جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی را گذرانده و در حال مصرف داروی تاموکسیفن بوده و 5- 3 سال از آخرین مرحله درمان ایشان گذشته بود در دو گروه آزمایش و کنترل ( 18 نفر در هر گروه) قرارگرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر بود. سپس بسته آموزش مداخله ی درمان وجودی به شیوه گروهی طی 10 جلسه ی مشاوره ای هفته ای ( 100 دقیقه ای) روی گروه آزمایش اجرا شد. یافته ها نشان دادزنانی که مداخله ی درمان وجودی گروهی را دریافت کرده بودند میزان امید به زندگی آنان افزایش یافته بود ( p<0/05 ). نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر اثربخشی رویکرد درمان وجودی در افزایش امید به زندگی زنانرها یافته از سرطان سینه بود.

کلیدواژه ها:

درمان وجودی ، زنان رها یافته از سرطان سینه ، امید به زندگی