اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک بر باورهای هوشی، انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خانواده های طلاق

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک بر باورهای هوشی، انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خانواده های طلاق بود که به روش نیمه آزمایشی انجام شد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه خانواده های طلاق در شهر اصفهان در سال 1397 تشکیل می دادند. به منظور اجرای پژوهش، 30 دانش آموز که تمایل به شرکت در طرح پژوهشی را داشتند به صورت هدفمند مبتنی بر ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به صورت تصادفی 15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر در گروه آزمایش گمارش شدند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک قرار گرفتند. پس از اتمام مداخله هر دو گروه آزمایش و کنترل مورد پس آزمون واقع شدند. پرسشنامه باورهای هوشی بابایی ( 1377 )، پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر ( 1980 ) و معدل دانش آموزان به منظور اجرای پیش آزمون، قبل از اعمال مداخله و پس از اتمام آن به منظور اجرای پس آزمون از هر دو گروه آزمایش و کنترل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک بر باورهای هوشی، انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خانواده های طلاق موثر بوده و منجر به افزایش باورهای هوشی، انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خانواده های طلاق شده است. نتایج این پژوهش اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک بر باورهای هوشی، انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خانواده های طلاق را تایید می کند.

کلیدواژه ها:

باورهای هوشی ، انگیزش ، پیشرفت تحصیلی ، خانواده های طلاق ، آموزش مبتنی بر رویکرد دوئیک