ضرورت های تغییر طراحی در نوسازی واحدهای مراکز آموزشی با رویکرد معماری پایدار

موضوع پایداری در سال های اخیر بخش وسیعی از ادبیات معماری را به خود اختصاص داده است و می تواند در مقیاس ها و طرح های متنوعی تعریف و تبیین گردد. از جمله طرح های موضوعی که در این نوشتار بر اساس اصول پایداری مورد ارزیابی قرار گرفته، ضرورت طراحی مراکز آموزشی است. تجربه ی طراحی فضاهای آموزشی و یا به عبارت کلی تر، محیط های یادگیری در دوران معاصر، همواره چالش برانگیز بوده است. فضاهای آموزشی از زمره مصداق های معماری است که عملکرد آن می بایست به طور جدی با مفاهیم آموزشی درگیر باشد. فضاهای آموزشی یکی از حوزه های معماری محیطی هستند که نقش عمده ای در یک جامعه ایفا می نمایند. بی توجهی و ناآگاهی در طراحی فضاهای آموزشی، نتایج نامطلوبی را به همراه دارد. در پژوهش زیر به مسایل مربوط به طراحی مراکز آموزشی، کیفیت محیطی که فرد در آن آموزش می بیند، نقش اقلیم و مسئله پایداری در مراکز آموزشی اشاره شده است. همچنین نگرش خانواده ها پیرامون داشتن فضاهای آموزشی استاندارد مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و بکارگیری آزمون T تک دامنه ایی متغیر تحقیق، تحلیل گردیده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه والدین دانش آموزان مراکز آموزشی شهر ساری بوده که از میان آنان 384 نمونه مورد پرسشگری مستقیم قرار گرفته اند. نتایج حاصل از آزمون T تک دامنه ایی نشان داده که تغییر نگرش خانواده ها برای داشتن فضاهای آموزشی استاندارد به واسطه افزایش اطلاعات و مطالبات آن تاثیر زیادی در تغییر طراحی مراکز آموزشی با رویکرد معماری پایدار در شهر ساری داشته است.

کلیدواژه ها:

طراحی فضاهای آموزشی ، مراکز آموزشی ، نوسازی مراکز آموزشی ، معماری پایدار