رویکردی جامع به معماری پایدار در ابعاد اکولوژی، انرژی و اقلیم

پایداری، صفتی که چیزی را توصیف می کند که باعث آرامش، تغذیه و تامین زندگی و در نتیجه به تداوم زندگی و طولانی کردن آن منجر می شود. معماری پایدار را می توان به معنای خلق محیط پایدار انسان ساخت تعبیر کرد. شرط اساسی در نیل به پایدار محیطی برقراری تعادل پویا میان نطامهای مختلف محیط است. این شرط از دیدگاه علمی، دستیابی همزمان به پایداری 1-نظام بوم شناختی 2-نظام اجتماعی – فرهنگی 3-نظام اقتصادی می باشد. معماری پایدار برقراری تعادل میان نیازها و خواستها انسان و شرایط دیگر ارکان نظام زیست جهانی در حال و آینده است. تاثیر انسان بر محیط از سال 1750 به بعد با پیشرفت صنعتی، با سرعت زیاد به جریان افتاده. این تغییرات از قبیل: تغییر دراشکال زمین، تغییر پوشش گیاهی، تغییر در ماهیت خاک ها، آبها، انواع جانوران، استخراج معادن و ... می باشند. امروزه یکی از مهمترین مشکلاتی که انسان با آن روبه رو است بحران محیط زیست و افزایش نیازهای وی از محیط و توقعات وی از آن است. این توقعات در حال حاضر از تعامل چهار عامل عمده در حال شکل گیری است. 1-افزایش جمعیت 2-افزایش توقعات انسان 3-پیشرفت تکنولوژی و فن آوری وتاثیر آن بر محیط 4-رفتار انسان در ارتباط با محیط خود، این مقاله در تلاش است تا با روشی توصیفی – تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای رویکرد جامع به معماری پایدار در ابعاد اکولوژی را مورد بررسی قرار داده که پایداری: مجموعه ای از وضعیت هاست که در طول زمان تداوم داشته باشد. و هدف از یک معماری پایدار یک توسعه پایدار است. ما نیز از معماری به عنوان پدیده ای نوین که دستاورد رابطه منظم و دوجانبه انسان و طبیعت است، برای ملموس کردن استفاده نموده تا بتوانیم اهداف ذیل را تجلی بخشیم. حساس شدن مخاطبین نسبت به محیط و نگاه معنایاب به پدیده ها، درک صحیح از طبیعت و آموزه های طبیعت با توجه به تولید و مصرف انرژی، پیدا کردن رابطه ای هدفمند و منطقی میان انسان و طبیعت، کسب بینش و دانش از عناصر و آموزه های طبیعت در جهت رسیدن به توسعه ای پایدار.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایداری ، انرژی ، اقلیم ، هویت ، فرهنگ