سکونت، فرهنگ و معماری پایدار ایرانی

خانه به عنوان مهمترین نهاد اجتماعی که مسئولیت امنیت و آسایش ساکنانش را به عهده دارد در ارتباطی تنگاتنگ با فرهنگ جامعه متعلق به آن بوده است. اما آنچه امروزه به عنوان مکانی برای زیستن از آن یاد می شود بیش از آنکه پاسخگوی نیازهای سکونتی کاربرانش باشد، به عنوان یک سرپناه تنها به تامین نیازهای اولیه انسانی می پردازد. ساختمان ها وسیله تنظیم رفتارند و این بی توجهی به فضا، فعالیت و شیوه زندگی عواقب جبران ناپذیری را در تمامی عرصه های خصوصی تا عمومی در کل جامعه به دنبال خواهد داشت. از این رو این پژوهش به دنبال شناخت معیارهای طراحی مسکن با توجه به تاثیر فرهنگ در ایجاد الگوهای سکونتی بوده است و به دنبال پاسخ به این پرسش است که فرهنگ سکونتی به چه نحوی بر فرم و شکل مسکن تاثیر می گذارد؟ در این راه با شناخت مفهوم سکونت و فرهنگ به مطالعه تاثیرات عوامل اجتماعی – فرهنگی بر شکل خانه پرداخته می شود و در ادامه تحولات خانواده از گذشته تا امروز به عنوان یکی از عوامل موثر در شکل گیری خانه بررسی می شود، که این بررسی ها نشان داد با توجه به طیف متنوعی از فرهنگ و نیز با توجه به الگوهای برگرفته از خانه های تاریخی ضروری است که خانه های امروزین، از حد مطلوبی از انعطاف پذیری در تمامی عرصه های عمومی و خصوصی برخوردار باشند. مطالعه در این زمینه با نوع تحقیق ترکیبی بر پایه پژوهش و معماری بوده است و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اینترنتی استفاده شده و با نوع روش تحقیق استقرائی و تحلیلی به جمع آوری داده های حاصل از این مطالعات پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

سکونت ، فرهنگ ، خانه ، خانواده ایرانی ، تحول خانواده ، خانه تاریخی و معاصر ایرانی