جایگاه پایداری در معماری بومی با رویکرد فرهنگ

اهمیت و لزوم توجه به فرهنگ یکی از راههای پیشرفت جامعه بشری محسوب می گردد. هنگامی که سخن از شهر به میان می آید، در واقع صحبت از مکانی است که بالاترین حد از تمرکز قدرت و فرهنگ یک اجتماع را در خود جای داده است؛ مکان تبلور وسیع ترین شبکه های ارتباط اجتماعی، جایی که تعلق به آن و اهل آن بودن، نوعی هویت شناختی برای فرد به ارمغان می آورد. شهر به مثابه تبلور آیین و اندیشه جامعه، نمی تواند در تمدن های مختلف یکسان پدید آید. گوناگونی شهرها در تاریخ و جغرافیای جهان، بیش از هر چیز معلول این تفاوت است. معماری بومی زمینه ای بر اهمیت دهی بر ارزشهای فرهنگی و اجتماعی هر جامعه ای می شود که باید برای جهانی شدن هر جامعه و ملتی بازشناسی ارزشهای معماری و فرهنگ آن جامعه برای دستیابی به اهداف بلندمدت آرمانی هر ملتی از مبنای معماری بومی آن جامعه شورع می شود، استمرار استفاده جامعه از آن بستری برای جهانی شدن سبک معماری بومی آن جامعه می گردد و علاوه بر آن معماری بومی جذابیت و زیبایی ارمغان می آورد. نوشتار حاضر به معرفی جایگاه پایداری در معماری سنتی با محوریت فرهنگ می پردازد و در پی افزایش پایداری ارزشهای بومی معماری و تدوم استفاده از آنها در جهت جهانی شدن را، به ما روشن می سازد. نتایج حاصل بیانگر این است، که حفظ و تلفیق ارزشهای معماری بومی، بیانگر راز پیوستگی انسانها به تاریخ و محیط کالبدی خود و در پی آن موجب پایداری در هر زبان و فرهنگی می باشد. روش تحقیق حاضر به شیوه توصیفی تحلیل و ابزار گردآوری اطلاعات آن به صورت مطالعات کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، پایداری ، فرهنگ ، شهر ، معماری بومی