جایگاه مصالح در بهینه سازی مصرف انرژی

توجه دوباره بشر امروزی به معماری بومی که به دور از تخصصهای آکادمیک، درپاسخگویی به نیازهای انسانی در ارتباط تنگاتنگ -با محیط طبیعی و شرایط اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی شکل می گیرد حاکی از اهمیت و ارزش آن بویژه در شهرهای سنتی -ایران است که بخش عظیمی از ابنیه این مرز و بوم را تشکیل می دهند. معماری بومی با ویژگیهای منحصر بفردخود در برگیرندهحوزه های مختلفی است که یکی از مهمترین آنها به کار گیری مصالح بوم آورد است. در تقریباً همه جا طبیعت موادی را برایساخت در اختیار قرار داده است. چون این مواد به فراوری یا حمل نیاز کمی دارند، هزینههای اقتصادی و زیست محیطی کم است.بعضی منابع تجدیدپذیرند (مانند درختان و کاه) و بعضی چنان فراوانند که تقریباً پایان ناپذیر محسوب میشوند (مانند سنگ و ماسه). برای توسعه پایدار لازم است که منابع مالی محدود محلی به جای خروج از منطقه در داخل آن هزینه و در بین اهالی محل توزیع شود. همچنین دانش فنی در زمینههای مختلف از جمله ساختمان در منطقه گسترش یافته و باقی بماند. از سوی دیگر موادی چون سنگ، سفال، آجر و چوب به ساختمان کیفیت بومی یا تعلق به محل میدهد که این خوشایند و دلپذیر است. در این مقاله با محور قرار دادن مصالح پایدار و بومی، به عنوان بارزترین الگو، مزایای استفاده از آن را در بافت های سنتی ایران مشخص می کند. روش به کار گرفته شده توصیفی تحلیلی می باشد

کلیدواژه ها:

پایداری ، مصالح بومی ، مصالح پایدار ، بهینه سازی انرژی ، بافت سنتی