بررسی تاثیرات متقابل فرهنگ و معماری و جایگاه آن در معماری بومی ایران

معماری تبلور ادراک و باور انسان است که در ساخت مکان سکونت وی متجلی میشود. معماری به مثابه دیدگاه یا خواستگاهی که در طول زمان دگرگونی و تحول یا فرود میپذیرد، ریشه در فرهنگ دارد که آن نیز هرگز شکلی ثابت را نمی پذیرد. بر این اساس چگونه معماریای را خواستن و چگونه آن را آراستن، به عنوان دو لحظه جدا از یک پدیده، واحد هستند. اولی به عنوان لحظه فرهنگی و دومی به عنوان لحظه تکنولوژیک، بیانگر فرهنگ معماری، گروهها و جوامع به شمار میآیند. به عنوان مثال یک اثر معماری پس از زاده شدن به یک شیء معمارانه تبدیل میشود که طراح آن از صحنه خارج شدهاست و ناظر اثر با مفاهیم ذهنی و دیدگاه خود به آن اثر مینگرد و پیام مورد نظر خود را از آن دریافت میکند و شاید این پیام همان پیامی نباشد که هنگام زاده شدن اثر با آن همراه بودهاست. تلقی معمار از رابطه متقابل انسان و جهان منوط به تعریف او ازنقطه اتصال توده و فضاست که فرم معماری از پیوند این دو عامل بوجود میآید. معماری بومی با آن که در طول تاریخ، دستخوش پدیده های دگرگون کننده بوده است ولی توانسته هویت ویژه خود را حفظ کند و نمایانگر آداب و رسوم،روحیه و احساسات، اندیشه و عقیده، ذوق و سلیقه و هنر آنان باشد. . در تمام فرهنگهای جهان فرم معماری بیان فلسفی نیروهای توده و فضا در یکدیگر است که به نوبه خود بازتاب رابطه انسان با طبیعت و رابطه او با جهان است. جانداری و وضوح در تحقق توده و فضا تعیین کننده میزان تعالی اثر معماری در هر دوره از تکامل فرهنگی است. در این مقاله برآنیم تا به تاثیر فرهنگ در شکل گیری فضای معماری بومی بپردازیم. لذا با استفاده از روش های تحلیلی و مقایسه ای،تعدادی از فضاهای معماری ایرانی را با فرهنگ آن منطقه تطبیق داده و مورد بررسی قرار میدهیم

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فرهنگ.معماری ، معماری ایران