بررسی اهمیت معماری پایدار درایران

معماری پایدار نوعی معماری است که درمرحله اول به انسان ودرمرحله دوم به طبیعت توجه میشود. گویا تمام معماران معاصر ایرانی معماری پایداررا فراموش کرده اندو با شنیدن معماری پایدار گمان میکنند که این نوع از معماری مربوط بهمعماران اروپایی است.در حالی که تاریخ توجه معماران آمریکایی و اروپایی به معماری پایدار به چنددهه نمی رسد. معماران به دلیل از بین رفتن گونههای زیاد زیست محیطی در کشور وشرایط بسیار خطرناک محیط زیست ایران باید توجه زیادی به این نوع از معماری داشته باشند و با ارایه نظریات و راهبردهای علمی، گامهایی را برای شروع این نوع معماری در کشور بردارند.. اصول معماری پایدار که حفظ انرژیهای طبیعی، کاهش استفاده از سوختهای فسیلی و استفاده ازمحیط و اقلیم است باید مد نظر طراحان و فعالان عرصه معماری قرار گیرد. معماران گذشته ی این سرزمین در اقلیم های مختلف توانسته اند بهترین هماهنگی را با محیط ایجاد کنند و با استفاده از محدودیت ها و امکانات بستر طرح بهترین شرایط زیستی رابرای کاربران فراهم خود سازند. معماری پایداربا ظرافت با طبیعت درآمیخته میشودکه گویی جزیی از بستر و محیط طبیعی است. این درآمیختگی با بستر و توجه به قابلیتها و محدودیت های آن باعث همسو شدن معماری بومی و معماری پایدار شده است. چنان که تمیز نمودن آنها از هم بسیار دشوار می نماید. از مهمترین شاخصهای معماری پایدارمی توان به حفظ خواص طبیعی در تولیدات، کاهش استفاده از زمین و مواد اولیه استخراجی غیرقابل تجدید ، تلاش برای کاهش آلودگی محیط زیست و هوا از طریق استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر،بازیابی و آزاد کردن زمین و انرژی و مواد باقی مانده از روندهای مصرفی تاکنون اشاره کرد. امید است با فرهنگ سازی ارزش جامعه و طبیعت را در طرحهای جمعی پیاده کنیم و شاید این اقدام ما میراثی برای آیندگان گردد و آیندگان انسان این زمان را انسانی با شعور و فرهنگ بنامند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، محیط زیست ، ، اقلیم ، معماری بومی