تاثیر آموزش امید درمانی با استفاده از آموزهها و داستانهای قرآنی بر بهبود تابآوری دانشآموزان

امروزه امید و تابآوری به عنوان یکی از مهمترین موضوعات روانشناسی مثبت از اهمیت ویژهای برخوردار گشته است، به گونهای که میتوان گفت همانند سلاحی هستند که باعث سلامتروانی و جسمانی، رضایت از زندگی، بهبود عملکرد خانوادگی، تحصیلی،شغلی و اجتماعی میشود. بنابراین هدف از انجام این پژوهش، تاثیر آموزش امید درمانی با استفاده از آموزهها و داستانهای قرآنی بر بهبود تابآوری دانشآموزان سال اول مقطع متوسطه شهر همدان بود. روش مطالعه نیمه تجربی، به صورت پیشآزمون پسآزمون - با گروه گواه بود. جامعهی آماری شامل کلیهی دانشآموزان دختر سال اول مقطع متوسطه دبیرستانهای روزانه و دولتی شهر همدان در سال تحصیلی 1394-1393 و روش نمونهگیری از نوع خوشهای چند مرحلهای بود. در چارچوب طرح آزمایشی 06 نفر از دانش آموزان به صورت جایگزینی تصادفی در دو گروه 96 نفری)یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل( قرار گرفتند. در این طرح از پرسشنامهی تابآوری کانر دیویدسون - CD –RISC استفاده شد و سپس طرح آزمایشی برای گروه آزمایش طی ده جلسه اجراشد و پس از اتمام جلسات آموزشی از هر دوگروه پسآزمون به عمل آمد و دادهها با استفاده از spss ویراست 41 و آزمون تی مستقل دو گروهی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش امید درمانی با استفاده از آموزهها و داستانهای قرآنی باعث بهبود تاب- 6/ آوری دانشآموزان میشود ) 65 < p (. بر اساس این یافتهها میتوان گفت که با آموزش امید درمانی به وسیلهی آموزهها و داستانهای قرآنی میتوان تابآوری را که یکی از سرمایههای مهم روانشناختی افراد است بهبود بخشید

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، آموزهها و داستانهای قرآنی ، تابآوری