بررسی اثر بخشی درمان سیستمی اختلالات جنسی بر بهبود تمایل جنسی زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی

اختلال کم میلی جنسی کمبود یا فقدان افکار/فانتزی های جنسی و یا فعالیت جنسی بطور دائمی یا موقتی است که منجر به آزردگی و مشکلات بین فردی می شود. این پژوهش با هدف بررسی درمان سیستمی اختلالات جنسی در زنان مبتلا به کم میلیجنسی انجام شد. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع چند خط پایه ناهمزمان استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی در شهر گرگان در سال 3131 بود. سه نفر از زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی بر اساس مصاحبه تشخیص تمایل جنسی زنان، که یک مصاحبه ساختاریافته جهت تشخیص کم میلی جنسی می باشد، انتخابشدند. از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد و آزمودنی ها پس از احراز شرایط درمان وارد فرآیند درمان شدند.. درمان سیستمی به مدت هشت جلسه هفتگی به کار گرفته شد و مرحله پیگیری نیز، شش هفته پس از پایان درمان دنبال شد. شاخص تمایل جنسی هالبرت (HISD) و پرسشنامه رضایت زناشویی ENRICH برای مراجعان به کار گرفته شد. برای تجزیه و تحلیلاطلاعات بدست آمده از روش استاندارد تحلیل دیداری، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی استفاده شد. با توجه به یافته های این پژوهش کاهش معنی دار در شدت و علایم اختلال کم میلی جنسی هر سه مراجع در مقایسه با نمرات مرحله خط پایه و تداوم این تغییر تا آخر دوره پیگیری، حاکی از کارایی و اثربخشی این روش مداخله در بهبودی زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی می باشد. درمان سیستمی اختلالات جنسی در درمان زنانی که از اختلال کم میلی جنسی رنج می برند، از کارآیی لازم برخوردار است.