اثر بخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر کاهش احساس تنهایی و افزایش خودکارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

افسردگی واژهای شناخته شده اما مسألهای چالش برانگیز در عرصهی بهداشت روانی است. افسردگی، اختلالی است که مؤلفه های شناختی زیادی در تبیین این اختلال مطرح هستند. احساس تنهایی و خودکارآمدی از جمله متغیرهای هستند که بر کیفیت و رشد افسردگی اساسی دخالت داشته و برآن اثر میگذارند. درمان شناختی رفتاری، اساساً رویکردی است که استفاده از آن برای درمان گروه وسیعی از اختلال های روانی مورد توجه و حمایت نظری و تجربی فراوانی قرار گرفته است. هدف پژوهش تعیین اثر گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر احساس تنهایی و خود کارآمدی عمومی بیماران –مبتلا به افسردگی اساسی بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیشآزمون پسآزمون دو گروهی آزمایش و - کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیهی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بودند که در نیمه ی دوم سال 3131 به مراکز وکلینیک های درمانی و مشاوره ای شهر ماسال مراجعه کرده بودند. نمونه ی آماری پژوهش شامل دو گروه 31 نفری ) 31 نفر گروه آزمایش و 31 نفر گروه کنترل( بود که به طور داوطلبانه و به روش هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خود کارآمد عمومی) GSE-10 ( و پرسشنامهاحساس تنهایی )دهشیری، 3131 ( استفاده شد. برای تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده گردید. یافتههای پژوهش نشان داد که روش درمانی شناختی رفتاری به شیوه ی گروهی بر افرایش - خودکارآمدی عمومی و نیز کاهش احساس تنهایی بیماران با افسردگی اساسی مؤثر است) 51 P(. درمان شناختی - رفتاری به شیوهی گروهی، موجب بهبودی افراد مبتلایان به افسردگی اساسی از طریق افزایش خودکارآمدی عمومی و کاهش احساستنهایی میگردد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، افسردگی اساسی ، خودکارآمدی عمومی ، احساس تنهایی