تاثیر توانمندی معتادان با استفاده از آموزش خود کارآمدی در فرایند ترک آمفتامین معتادان مراجعه کننده به انیستیتو بهداشت روان علوم پزشکی تهران

در دهه های اخیر تعداد فزاینده ای از مطالعات نشاندهنده اهمیت خودکارامدی به عنوان یک پیش بینی و یا واسطه اثرات درمان در حوزه های مختلف از جمله آموزش و پرورش، ورزش، شرایط پزشکی مزمن، آسیب شناسی روانی و اختلالات اعتیاد آور می باشد. روش کار: نمونه پژوهش شامل 285 نفر بودند این پژوهش از فوریه 2012 تا ژانویه 2013 به صورت کارآزمایی بالینی آزمایی در انیستیتو بهداشت روان علوم پزشکی تهران انجام گرفته گروه ها شامل سه گروه بودند که عبارتند 1- که خود معتادان در حال ترک بودند 2- 95 نفر غیر معتاد که از اعضای خانواده معتادان بودند و گروه آزمون دوم بودند 3- 95 نفر معتاد به شیشه که در حال ترک بودن و گروه کنترل را تشکیل می دادند شیوه نمونه گیری بصورت تصادفی ساده از روی لیست مراجعین بود و از مراجعین رضایت جهت شرکت در پژوهش گرفته شد برای جمع آوری داده ها از چک لیست اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی درک شده که از مقیاس قابلیت سلامتی اسمیت و همکاران اقتباس شده است در این پرسشنامه 8 سوال بر اساس مقیاس 5 گزینه ای لیکرت از طیف کاملا موافق تا کاملا مخالف طراحی شده است . ضریب آلفای کرونباخ توسط اسمیت و همکاران 0/84 بوده است کوواریانس و واریانس آزمون های توصیفی جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS15 استفاده شد. نتایج : اختلاف بین میانگین نمرات در 3 گروه از نظر سن جنس و تحصیلات افراد مورد مطالعه قبل از مداخله معنی دار نبود ولی آنالیز واریانس بعد از مداخله آموزشی مشخص کرد که بین میانگین نمرات خود کارآمدی گروه های مداخله اختلاف معنی داری وجود دارد. (0/001>P).همچنین جهت اثرات متقابل بین متغیرها و میانگین بعد نمرات سه گروه از آنالیز کوواریانس استفاده شد که نتایج آن نشان می دهد که مداخله حتی پس از کنترل برای نمرات قبل خود کارآمدی ، جنس، تحصیلات و گروه سنی در گروه های مداخله اثر معنی دار داشته است (0/001>P).

کلیدواژه ها:

عتیاد ، برنامه توانمند سازی ، شیشه خود کارامدی ، خانواده