یادگیری الکترونیکی به منزله رویکرد نوین آموزشی

هدف نهایی هر آموزشی،تعمیق، تسریع و تسهیل فرایند یادگیری در یادگیرندگان است و با توجه به اینکه فرایند یاددهی و یادگیری همواره در حال تغییر و تحول است، طراحی آموزشی به عنوان یکی از ارکان اصلی هر سیستم آموزشی همواره در صدد یافتن راهکارهایی در جهت تحقق این امر بوده و طراحان آموزشی برای موفقیت این فرایند باید در پی مدلهای اثربخش طراحی باشند . دراین راستا یکی از رویکردهای یادگیری که در سال های اخیر از سوی متخصصان برنامه ریزی درسی بسیار مورد توجه بوده، یادگیری الکترونیکی است ولی متاسفانه در نظام های آموزشی سنتی که یادگیری بیشتر معلم محور بوده و یادگیرنده نقشی منفعل را ایفا می کرده و محتوای برنامه های درسی نیز به صورت سنتی تدوین و اجرا می شده است، در صورتی که برنامه ریزان درسی لازم است که بر اصول یادگیری الکترونیکی آشنایی و با توجه به مبانی نظری آن، به ارائه نوآوری های در عرصه های مختلف برنامه ریزی درسی و به خصوص محتوای آموزشی بپردازند.با توجه به این ضرورت، مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی به بررسی مبانی یادگیری الکترونیکی، مقایسه رویکردهای یادگیری مختلف در تدوین محتوا آموزشی پرداخته وراهکارهایی برای برنامه ریزان درسی ارائه شده است .یکی از یافته های این پژوهش حاکی از آن است که محتوای آموزشی در رویکردهای سنتی فاقد انعطاف پذیری و نظم لازم برای استفادهیادگیرندگان بوده و دارای تنوع نیست و از این رو می توان از یادگیری الکترونیکی به عنوان فرصتی برای بروز نوآوری در بعد تهیه محتوای دروس دانشگاهی مورد توجه دست اندرکاران قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، یادگیری الکترونیکی ، محتوای آموزشی ، نوآوری