بررسی ساخت اضافه در گویش های کازرونی، شیرازی و کرمانی براساس تحلیل دستور ساختگلدبرگ

این پژوهش به توصیف ساخت اضافه وتاثیر مقولات نقشی و آوایی برنمود یا عدم نمود آن در گروه های اسمی یا صفتی در گویش های کازرونی، شیرازی و کرمانی به شکل تطبیقی می پردازد و آنها را با یکدیگر مقایسه می کند. ساختار اضافه یکی از ساختارهای ویژه ی زبان های ایرانی است که همواره مورد توجه زبان شناسان بوده است توجه به این عنصر نحوی ما را به واکاوی در بافت های مختلف دستوری محاور های واداشت و بر آن شدیم که در این پژوهش به بررسی ساخت اضافه و تجلی نمود یا عدم نمود آن در بافت های آوایی، معنایی نحوی در سه گویش ذکر شده بر اساس چهار نقش ملکی، توصیفی،محمولی و نسبی بپردازیم. تاکنون مطالعات متعددی درباره ی ساخت اضافه در زبان فارسی صورت گرفته است، امادامنه ی مطالعات در این زمینه در گویش ها و سایر زبان های ایرانی بسیار محدوداست. بدیهی است با مقایسه ی یک ساختار مشترک در چند زبان مختلف که همگی ریشه در یک زبان دارند می توان تصویری روشن تر و واقعی تر از آن ساخت را ارایه داد. کشف ماهیت تکواژ اضافه گوناگونی صورت آوایی و نحوی آن در گویش های تحت بررسی و مقایسه ی آن ها با یکدیگر یکی از اهداف این پژوهش است. این تحقیق ازلحاظ نظری با استفاده از ابزارهای شناختی بخش نحوی و معناشناسی دانش زبانشناسی را تقویت می کند. روش انجام تحقیق از نوع توصیفی و بررسی، مطالعه ،گردآوری داده هاوجمع آوری اطلاعات از نوع میدانی و کتابخانه ای هست. در این پژوهش سوال اصلی که مطرح است این است که نحوه ی بازنمایی آوایی و نحوی اضافه در این گویش ها چگونه است

کلیدواژه ها:

اضافه در گویش های ایرانی ، انواع اضافه ، ساخت اضافه