اثر زمان های استراحتی کوتاه بر پاسخ های عصبی-عضلانی تمرین مقاومتی در مردان ورزشکار

مقدمه: مطالعه حاضر به بررسی اثر 3 دوره استراحتی مختلف بر پاسخهای عصبی-عضلانی در تمرین مقاومتی پرداخت. روششناسی: برای این منظور 12 نفر از دانشجویان ورزشکار دانشگاه گیلان با میانگین سنی 309/267/21 سال، وزن 14/7067/65 کیلوگرم و قد 030/717/171 سانتیمتر به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها در سه جلسه جداگانه پروتکل تمرین مقاومتی؛ به صورت تصادفی به زمانهای استراحتی 60 ، 90 و 120 ثانیه بین نوبتها تقسیم شدند. جلسات تمرین مقاومتی شامل 4 نوبت باز کردن زانو تا خستگی با 80 درصد یک تکرار بیشینه بود. حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC (و الکترمیوگرافی یکپارچه (IEMG (عضله راست رانی قبل و بلافاصله پس از پروتکلهای تمرینی ثبت و همچنین حجم تمرین انجام شده در هر یک زمانهای استراحتی محاسبه گردید. ارزیابی آماری دادهها به وسیله آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیریهای مکرر انجام شد و در صورت معنیداری نسبت F ،از آزمونهای تعقیبی برای مقایسه دو به دو استفاده گردید. نتایج: نتایج این بررسی نشان داد که بین زمانهای استراحتی مختلف تفاوت معنیداری از لحاظ مقدار تغییرات IEMG وجود نداشت (05/0S .(اما پس از فعالیت مقادیر IEMG نسبت به پیش از فعالیت کاهش معنیداری را در هر سه زمان استراحتی نشان داد (05/0S .(حجم تمرین اجرا شده در زمانهای استراحتی 90 و 120 ثانیه به طور معنیداری بیشتر از زمان استراحتی 60 ثانیه بود ولی تفاوت معنیداری بین زمانهای استراحتی 90 و 120 ثانیه از لحاظ حجم تمرین وجود نداشت. نتیجهگیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که هر سه زمان استراحتی موجب خستگی میشوند ولی ورزشکارانی که میخواهند حجم تمرینی بیشتری را اجرا کنند باید زمان استراحت بالاتری را در تمرینات اعمال کنند.

کلیدواژه ها:

زمانهای استراحتی ، پاسخهای عصبی-عضلانی ، فعالیت مقاومتی ، الکترمیوگرافی