تأثیر تمرین استقامتی بر میزان بیان پروتئین VEGF بافت قلبی در موش های صحرایی سالم

مقدمه: تمرین استقامتی بهعنوان جزء سودمند برنامه تمرینی میتواند به منظور بهبود استقامت قلبی عروقی و ظرفیت عملکردی در افراد به کار برده شود. به نظر میرسد تمرینات استقامتی میتوانند از طریق افزایش آنژیوژنز، ظرفیت عملکردی را تحت تأثیر قرار دهند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین استقامتی بر میزان بیان پروتئین VEGF بافت قلبی در موش های صحرایی سالم بود. روش شناسی: 20 رت به دو دسته مساوی 10 تایی تمرین استقامتی به مدت 8 هفته(6 جلسه در هفته بر روی نوار گردان موتوردار) و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا، موش های صحرایی به مدت 10 دقیقه در روز و با سرعت 10 متر در دقیقه و با شیب 10 %تمرین خود را آغاز کردند. سرعت و مدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا این که مدت و شدت تمرین به ترتیب به 1 ساعت در روز و 26 متر در دقیقه رسید.48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی عضله قلبی آن ها تحت شرایط استریل جدا گردید. میزان بیان پروتئین VEGF به وسیله روش الایزا مورد اندازه گیری قرار گرفت. جهت تجزیه تحلیل اطلاعات از آزمون تی مستقل و نرم افزار Spss16 استفاده شد. نتایج: نتایج مطالعه نشان داد تمرین استقامتی به مدت 8 هفته موجب افزایش معنی دار میزان بیان پروتئین VEGF در گروه های .(P<0/001) شود می) 621/434/06 :تمرینی گروه برابر در 480/6714/77 :کنترل گروه(سالمنتیجه گیری: بنابراین به نظر میرسد تمرین استقامتی میتواند از طریق فعال سازی مسیر آنژیوژنیکی بافت قلب باعث افزایش ظرفیت عملکردی گردد.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، آنژیوژنز ، عامل رشد اندوتلیال عروقی