بررسی علل و میزان شیوع آسیب های ورزشی در بازیکنان تیم های فوتبال ، والیبال و بسکتبال در برخی دانشگاه های منتخب استان آذربایجان شرقی

بروز آسیب در فعالیتهای ورزشی امری اجتناب ناپذیر است ولی به نظر میرسد با رعایت اصول وشرایط استاندارد در ساخت و تجهیز سالنها و لوازم و ابزارهای مورد استفاده ورزشکاران و رعایت اصول علمی تمرین میتوان میزان آسیب دیدگی را به حداقل رساند. در برخی از رشته های ورزشی از جمله فوتبال ، بسکتبال و والیبال میزان آسیب دیدگی با توجه به ماهیت آنها زیاد است .به طورکلی آسیبهای ورزشی که در فعالیتهای ورزشی اتفاق میافتد دربرگیرنده آسیبهای مفصلی (دررفتگی و پیچ خوردگی) ، استخوانی( شکستگی و ترک خوردگی)، وتری عضلانی(کوفتگی،ضربدیدگی،کشیدگی)، پارگی و کشیدگی لیگامنت، زخم و جراحت موضعی در سطوح مختلف بدن می باشد.در کنار آسیبهای فوق آسیبهای دیگری مثل آسیب منیسکهای زانوها و آسیب دیسکهای بین مهره ای نیز وجود دارد.تحقیقاتی که در زمینه آسیبهای مربوط به فوتبال،بسکتبال و والیبال انجام گرفته نتایج مختلف و گوناگونی را نشان میدهد.درتحقیقی که رضا رجبی((1371 تحت عنوان بررسی و شناخت میزان و انواع آسیب های ورزشی در دانش آموزان پسر ورزشکار سراسر کشور انجام داده نشان میدهد که در فوتبال، بیشترین میزان صدمات در اندام تحتانی (%41) و متداولترین نواحی بروز آنها در مچ و انگشتان پا، زانو، ساق پا، انگشتان دست بوده و شایعترین نوع صدمات این رشته زخم و پیچ خوردگی بوده است ودر بسکتبال، بیشترین میزان صدمات در اندام های فوقانی (%45) و متداولترین نواحی بروز آنها در مچ و انگشتان دست، مچ پا، زانو و ستون فقرات بوده و شایعترین نوع صدمات این رشته ضرب دیدگی، پیچ خوردگی و جراحات سطحی بوده است ودر والیبال، بیشترین میزان صدمات در اندام های فوقانی (%46) و متداولترین نواحی بروز آنها در انگشتان و مچ دست بوده و شایعترین نوع صدمات این رشته ضرب دیدگی و پیچ خوردگی بوده است ( .(2 همچنین نتایج تحقیق وی نشان میدهد که، بیشترین میزان صدمات در فوتبال (%30)، و بدنبال آن، هندبال (%22)، بسکتبال (%17)، و والیبال (%12)ورشته های دیگردر مراتب بعدی قرار دارند. در تحقیق دیگر که توسط کلابرگ و همکاران (1982 ) روی دانش آموزان ورزشکارصورت گرفته نشان میدهد میزان صدمات در ورزشهای تماسی فوتبال (5/9)،در بسکتبال((7/8 و در والیبال (7/8)بوده است . (18 )