خوددوستداری بزرگ منش و آسیب پذیر ، خودشیفتگی و تاب آوری با شادکامی در روانشناسی ورزشی

روانشناسی ورزشی علمی است که اصول روانشناسی را در حیطه ورزشی به کار می گیرد. روانشناسی ورزش در برگیرنده گزینش درست و برانگیختن ورزشکاران است به گونه ای که هر ورزشکار بتواند در بالاترین حد توانایی خود به رقابت بپردازد. این مطالعه با هدف بررسی خصوصیات خوددوستداری بزرگ منش و آسیب پذیر و خودشیفتگی و تاب آوری با شادکامی در روانشناسی ورزشی در شهر دزفول انجام شد. در این پژوهش از روش توصیفی – پیمایشی استفاده شده است ..جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه ورزشکاران شهرستان دزفول در اردیبهشت ماه سال 1397می باشد .به منظور افزایش اعتبار و پایایی این پژوهش جامعه پژوهشی در نمونه ، پس از بررسی و مشورت با استاد راهنما 100% کل جامعه انتخاب شدند و به دلیل آنکه حجم نمونه با جامعه آماری برابر بوده نمونه گیری صورت نگرفته است . ابزار اندازه گیری شامل : پرسشنامه شخصیت خوددوستدار نسخه 40 گویه ای (NPI - 40)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RSC )، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI )، پرسشنامه شخصیت خود شیفته آمز (NPI – 16 ) می باشند. با توجه به فرضیه اصلی پژوهش (223/2 = F ) چون سطح معناداری 09/0= P در سطح اطمینان 95 درصد (5% =α) از 05/0 بزرگتر است ، بنابراین ، فرضیه صفر تایید و فرضیه پژوهش رد میشود و نتیجه می گیریم که بین شخصیت خودستدار بزرگ منش و آسیب پذیر و خودشیفته و تاب آوری با شادکامی در روانشناسی ورزشی رابطه معنادار وجود ندارد

کلیدواژه ها:

خوددوستداری بزرگ منش و آسیب پذیر ، خودشیفتگی ، تاب آوری ، شادکامی ، روانشناسی ورزشی