منطقه بندی راهی به سوی توسعه پایدار با تأکید بر ایران

نابرابری های ناحیه ای و منطقه ای تداول چالش های توسعه در بیشتر کشورها را نشان می دهد. از این رو برنامه ریزی منطقه ای به طور اخص پدید ای جدید و نو می باشد که از گذشته به طور سنتی انجام می گرفته است. اهداف کلی برنامه ریزی م نطقه ای و یا توسعه اقتصادی برقراری عدالت اجتماعی و توزیع متعادل رفاه و ثروت در بین افراد جامعه است، توسعه منطقه ای نیز همراه با توسعه یکپارچه ملی به منظور شناخت امکانات و توان های منطقه ای و استفاده بهینه از آنها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. رسیدن به اهداف فوق نیازمند تهیه و اجرای برنامه های جامع و یکپارچه توسعه است. همچنین در برنامه ریزی های منطقه ای مجموعه ای از عوامل طبیعی، تاریخی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، بین المللی و غیره مؤثر بوده و باید از دید سیستمی به مسئله نگاه کرد تا تعادل منطقه ای برقرار شود. از این رو در این تحقیق که از نوع توصیفی- تحلیلی بوده با استفاده از روش کتابخانه ای، بررسی مجلات و مقالات مربوطه به بررسی پرداخته ایم و به این نتیجه رسیده ایم که برنامه ریزی منطقه ای می تواند بسیاری از مشکلات و نابرابری ها را حل کرده و مناطق را به سوی توسعه پایدار پیش ببرد.

کلیدواژه ها:

ایران ، توسعه پایدار ، منطقه بندی