اسکان غیررسمی و توسعه پایدار شهری، چالش ها و پیامدها (مطالعه موردی: مناطق اسکان غیر رسمی شمال شهر تبریز)

مهاجرت و حاشیه نشینی نامتعارف و ناهنجار، ناشی از بحرانهای توسعه است و منجر به عدم تعادل در ساختارها و شکست آستانه های برونریزی جمعیتی شده و نبود مدیریت صحیح شهری و در کنار آن عدم وجود برنامه های ک وتاه مدت و بلند مدت در زمینه ی کنترل و توجه به توسعه شهری و مسکن ارزان در این بحران، باعث ایجاد اسکان غیررسمی در شهرهای بزرگ می گردد. شهر تبریز نیز همچون دیگر شهرهای بزرگ ایران از مواجه شدن با این پدیده مستثنی نبوده و ساکنان و مدیران شهری آن، مشکلات مربوط به اسکان غیر رسمی را به دوش می ک شند. این مقاله علاوه بر اشاره به مفاهیم توسعه ی پایدار و اسکان غیررسمی، به بررسی حاشیه نشینی به عنوان چالشی فراروی توسعه پایدار شهری پرداخته و در این ارتباط پیامدهای حاشیه نشینی در شهر تبریز مورد کندوکاو و بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق در این پژوهش استفاده از تکنیک های مصاحبه و مشاهده و پرسشنامه در مناطق حاشیه نشین شمال شهر تبریز می باشد که بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه 322 نفر بدست آمده است. بر اساس یافته های این مطالعه بخش عمده اسکان غیر رسمی شهر تبریز ناشی از مهاجرتهای روستا شهری است (86.9 درصد). حاشیه نشینان از شهر و محله زندگی خود رضایت بالایی ندارند، 79.5 درصد از مردم رضایت زیر متوسط دارند و از احساس تعلق شهروندی پائینی برخوردار هستند. بهبود زیرساختهای فیزیکی شهر یا محله مهمترین اولویت آنان برای بهبود وضعیتشان محسوب می گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، توسعه پایدار شهری ، اسکان غیررسمی ، چالش ها ، تبریز