حکمروایی شایسته، پیش شرط رسیدن به توسعه پایدار شهری

به موازات رشد سریع شهرنشینی و ایجاد مشکلات روز افزون در شهرها، امروزه شهرها با چالش های زیادی چون فقر و گرسنگی، آلودگی زیست محیطی، بیکاری، اسکان غیررسمی و... رو به رو شده اند که مدیریت شهری با رویکرد سنتی و با ساختار متمرکز، بدون توجه به مشارکت شهروندان و با راه حل های پیشین قادر بهحل این چالشها نخواهد بود. در نتیجه تنها راه برون رفت از این چالش های شهری، تحول در ساختار مدیریت شهری یا رویکردی نو به مدیریت شهری است که از آن تحت عنوان «حکمروایی شایسته شهری» یاد می شود. حکمروایی شهری به عنوان فرآیند مشارکتی توسعه تعریف میشود و به موجب آن همه ذینفعان شامل حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی تمهیداتی را برای حل مشکلات شهری فراهم میآورند که نتیجه آن رفع ناپایداری توسعه شهری، رفع ناپایداریها از بدنه نهادهای مدیریتی، برنامهریزی شهری، کارآمد سازی ومسئولیت پذیری بیشتر در اداره امور شهری و تفویض قدرت، وظایف و صلاحیتها به حکومتها و سایر ذی نفعان محلی خواهد بود. بنابراین عدم تمرکز، مشارکت همگانی، شراکت بین شهر، دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی که ابزارهای اصلی نبرد شهرها برای پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و پایداری است را در پی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

حکومت ، حکمروایی ، حکمروایی شایسته شهری ، مشارکت ، توسعه پایدار