تعیین نقش انرژی و اقلیم در شکل دهی به فضای معماری و فضای شهری ایران

در معماری ایرانی، بهینه سازی در مصرف انرژی ننشان دهنده هوش، ذکاوت، قدرت خلاقه و دانش مردمان ایران زمین در استفاده از بهترین هاست و معماری سنتی ایران واجد ارزش های بی شمار دراستفاده از انرژی های پایدار و بی زیان و بهره برداری اکولوژیک از انواع انرژی است. اگرچه استفاده از باد و به عبارت صحیح تر بهره برداری از حرکت هوا و ایجاد نسیم عمده ترین و رایج ترین نوع کاربرد انرژی های بی زیان در معماری سنتی ایران است، با این حال همه عناصر اربعه فسلفی و آیینی دارای کاربردزیست محیطی در معماری ایران قدیم بوده است. نوع مصالح و فنون ساختمانی رایج در گذشته وخصو صاً آنچه که در رابطه پایداری بنا به کار می رفته است و عناصر باربر ساختمان را تشکلیل می دهد یعنی دیوار و سقف به عبارت کلی تر عناصر افقی و عمودی به علت دارا بودن حجم و وزن زیاد و بوم آور بودن به طزر خود به خودی و طبیعی در مقایسه با مصالح و مواد سبک وزن و کم حجم کنو نی دارای ظرفیت بسیار بالای نگهداری و ذخیره انرژی و استعداد متعادل سازی حرارت در فضاهای مصنوع بوده است. دهه70 را می توان دهه آگاهی یافتن از بحران های زیست محیطی نامید که عکس العمال هایی را در دنیا ایجاد نمود که توسعه پایدار یکی از آنهاست. با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی - تکنولوژیکی در عرصه معماری، معماری سنتی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با ا قلیم سر بر می افرارشت، به دست فراموشی سپرده شد. معماری مدرن نیز که زاده این تحو لات بود به طور کل بستر شکل گیری معماری را نادیده گرفت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، فضای معماری ، معماری بومی ، انرژی ، مصالح ساختمانی