فضای بینابین، عامل پیوند فضایی (مطالعه موردی: بازار آمل)

در بافت های تاریخی شهرهای کهن ایرانی فضاهای رابطی با شکل، کارکرد و معانی متعددی میان عناصر مختلف وجود داشته است که عامل مهم پیوند فضایی عناصر معماری و شهری به یکدیگر با هویتی واحد محسوب می شده است. شهری که در رابطه ی فضا و توده شهری، غلبه با توده شهری است و فضای شهری گذرگاهی است برای عبور انسان از بین توده های ساختمانی، بسان راهی که از میان درختان، در جنگلی ا نبوه می گذرد و چون به فضایی گسترده می رسد مملو از نور شادی می گردد. شهر گذشته شهری است دارای شهریت و شهروند، شهری مملو از حیا شهری، ا ما شهر امروز، شهری است آکنده از بناهای آزاد و خودمختار، بی هیچ پیوندی با بناها و فضاهای پیرامونی و بی تفاوت نسبت به آنها، شهری با ویژگی های کالبدی یکسان، بدین منظور، مقاله رهیافت خود را به بررسی و تحلیل مفهوم فضا و فاضی بینابین در معماری بومی قرار داده است. ابتدا مفهوم فضا، بینابینی و فضای بینابین به صورت کلی و فارغ ار جهت گیری سبکی و گرایشی به اختصا تبیین گردیده، پس از آن به ارائه ی تعاریف فضای بینابین با استناد به گفته ی محققان و اندیشمندان حوزه های هنر و معماری پرداخته شده است. با بررسی این مفهوم در بازار آمل، تفاوت های کیفی آن که مفاهیمی از فضا را مبدأ و اصل در کار خود قرار داده، ارائه گردیده است که نشان می دهد معماری تخصص گرای بومی با انگاره های ذهنی انسان (در شکل اصیل و بومی خود) متفاوت و گاه کاملاً متضاد است. در نهایت مشخصات و ویژگی های فضای بینابین در قالب الگوی نظری تحقیق مبین نقش این فضا در هویت بخشی گستره ی فضای معماری از طریق تأثیر مستقیم در سازماندهی فضایی می باشد.

کلیدواژه ها:

فضا ، فضای بینابین ، بازار ، آمل