ارزیابی اقلیم آسایشی شهر اصفهان با استفاده از شاخص های زیست اقلیمی (TCI، ترموهیگرومتریک ، تر جونگ ،بیکر، اولگی)

شناخت پتانسیل های طبیعی به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آمایش سرزمین را تشکیل می دهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و عناصر غالب آن در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقش تعیین کننده ایفا می کنند. در این مقاله، محدوده آسایش انسان در شهر اصفهان بر اساس مدل ها و شاخص های زیست اقلیمی مختلف (بیکر، ترجونگ، ترموهیگرومتریک، اولگی، TCI) با استفاده از داده های اقلیمی 59 ساله مورد بررسی قرار گرفته است و بهترین زمان برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در این شهر تعیین شده است. نتایج بررسی ها نشان می دهند که شهر اصفهان در طول سال در ماه های اردیبهشت، مهر، شهریور، فروردین، از نظر شاخص TCI برای گردشگران بهترین و مناسب ترین ماه است. همچنین مشخص گردید که آسایش شهر اصفهان به صورت میانگین با توجه به شاخص ترجونگ، بیکر، ترموهیگرومتریک در سه ماه اردیبهشت، خرداد، شهریور، می باشد. آسایش روزانه با توجه به شاخص اولگی، ماه های فروردین، اردیبهشت، مهر و آسایش شبانه این شهر تنها ماه تیر است.

کلیدواژه ها:

آسایش اقلیمی ، اصفهان ، شاخص زیست اقلیمی