آسیب های معماری مدرن با تأکید بر آرای فیلسوفان و معماری اسلامی

فلسفه و معماری از ابتدا دو جریان درهم تنیده بوده اند؛ این پیوند که آغاز آن در آرای جهان شناسانه فیلسوفان پیش اسقراطی و فیثاغوریانبه چشم می خورد، در فلسفه ی افلاطون و با محاوره ی تیمائوس به کمال رسیده و بعد از او با آرای فیلسوفان مسلمانی همچون ابن سینا،شیخ اشراق و ملاصدرا تحت تأثیر معماری اسلامی به اوج خود می رسد. درپی نگره پردازیهای فلسفی جدید، معماران مدرن نیز بی کارننشستند؛ چندان که در کنار معماری اسلامی و معماری مبتنی بر تفکرات فیلسوفان الهی، بی درنگ سبک های معماری پست مدرن، فولدینگو دیکانستراکت پدیدار شد تا به جهان پیرامون آدمی معنایی دیگر بدهد. بر این اساس، به نسبت سر بر آوردن و حیات مکتبی فلسفی دریک مقطع تاریخی، معماری هم همراستا با آن به تغییر می گراید و به این همانی با فلسفه ی زمان خود می رسد به گونه ای که در وضعیتهمراهی و همدلی با آن، با توجه به وضعیت پست مدرن معاصر، خود را فارغ از هرگونه ابهام و پیچیدگی عرضه کرده و خویشتن را بی تأثیراز این فضا نمی داند. در معماری منبعث از فلسفه ی الهی، کلیه عناصر، جزییات، ترکیب بندی های طراحی شده و نقشه ها، همگی مظهرکامل صفات الهی و حاکی از سعی و تلاش معماران برای خوب زیستن آدمیان است؛ فلذا علاوه بر چیرگی روح معنوی در معماری بااستفاده از شاخص های معماری اسلامی، به آدمی و کرامت انسانی او و منزلت وی در هستی جایگاه خاصی می بخشند؛ این در حالی استکه معماری مدرن با فاصله گرفتن از شاخصهای معماری اسلامی آسیبهایی جدی برای بشر اموزی به ارمغان آورده است که از آن جملهمی توان به خدشه دار شدن کرامت انسانی، وجود ناآرامی در زندگی افراد، عدم رعایت عدالت در فضای شهری، نور و سایر امکانات طبیعی ورفاهی، گسترش امور غیراخلاقی و ترویج فرهنگ ماتریالیستی اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

معماری ، آسیب های معماری ، فلسفه ، معماری اسلامی ، معماری مدرن