احیا بافت ارزشمند تاریخی با رویکرد سرزندگی و منظر شبانه (نمونه موردی خیابان فردوسی)

امروزه به دلیل پیچیدگی های زندگی انسان اعم از فعالیت، مسائل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، مذهبی و... موجب گردیده تا شهر در بعضی ساعات شبانه روزی مرده و خاموش باشد. زندگی شهری به معنای فعالیت در 24 ساعت شبانه روزی است. شهرهایی که دارای جاذبه ی توریستی و گردشگری هستند از اولویت بیشتری در محیا ساختن فعالیت در شب برخور دارند. چه بسا بسیاری از کشور های توریستی و گردشگری با نورپردازی و ایجاد فعالیت های مختلف در شهراین امکان را برای شهروندان و توریست ها به وجود می آورند تا شاهد سیما و منظر شبانه شهر نیز باشند، که این امرعلاوه بر کمک های اقتصادی، تبلوری در تصویر ذهنی و ایجاد هویت برای شهر در تمام شبانه روز می شود. اما شهر تهران بعد از پاسی از شب مرده، نا امن و چهره ی بسیار دگرگونی و متغایری با زندگی در روز خود دارد. یکی از مناطقمهم و حائز اهمیت تهران خیابان فردوسی واقع در منطقه 12 آن می باشد که مهم ترین مکان از لحاظ فعالیت های اداری، تحصیلی و پتانسیل های گردشگری و جذب توریست است. در روز با هجوم جمعیت، ترافیک و هرج و مرج روبه روبوده، اما با تعطیل شدن ادارات و مراکز آموزشی این محدوده خالی از حضور شهروندان شده و مکانی را به وجود می آوردکه دیگر مناسب گردشگری نیست و به دلیل عدم حضور فردی در این خیابان ها و ترس از تنهایی در شهر فرد دیگر تمایلی به حضور در ساعات شب ندارد. این پژوهش به دنبال آن است که بافت ارزشمند تاریخی به دلیل داشتن پتانسیل مناسب گردشگری جهت سرزندگیشبانه احیا کند.. روش تحقیق توصیفی تحلیل بوده و با پرسشنامه و تحقیقات میدانی با حجم نمونه ی آماری 54 نفر، معیارهای مؤثر در ایجاد منظر شبانه را سنجیده در نهایت به ارائه راهکارهایی جهت طراحی منظر شبانه و سرزندگی پرداخته شده

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، سرزندگی ، حیات شبانه ، تهران ، خیابان فردوسی