نیم نگاهی به اصول معماری پایدار بومی ایران

معماری هر بومی مملو از تجربیات زیستمحیطی آن سرزمین است. دستاوردهای این تجربیات جز با گذرزمان، امکان پذیر نمی باشد و هیچ هنرمند متعهدی در طراحی فضای زیست از میراث پیشینیان بی بهره نماندهاست. ولی در ظرفیت این نوشتار به تعداد محدودی از آنها که حائز تأمل است، می پردازیم. تأمین آب ازضروری ترین عناصر هر فضای زیستی بوده، هماهنگی و تعامل طراحی معماری با محیط در فصول مختلف ازجایگاه خاصی برخوردار می باشد. تجلی زیبائی در همه فضاهای معماری و ایجاد عظمت در بناهای خاص ازضروری ترین اصول طراحان بوده، طراحی سقف هماهنگ با نزولات و سایه سازی و ایجاد استراحت گاه و حیاط بهعنوان نمادی از طبیعت و استفاده از مصالح بومی، بهره برداری از امکانات طبیعی زیر زمینی، شفافیت فضاهایمعماری و ایجاد فضاهای تعاملات اجتماعی و استفاده از رنگ های طبیعی مصالح آن بوم و پژواک آن و اهمیتبه نمای پنجم مورد توجه طراحانی بوده که هویت بومی را نصبالعین خود قرار داده اند. اندیشه و عمل و احیایاصول پایداری حاکم بر معماری بومی ایرانی لازم و ضروری است تا معماری بحران زده ی معاصر را متحول کند،و به آن هویت بخشد. روش تحقیق این مقاله بصورت نظری و اسنادی صورت گرفته است و تصاویر از منابعالکترونیکی استفاده گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، اصول ، توسعه ، پایداری ، اقلیم ، طبیعت