توسعه پایدار در شهرهای فشرده

همزمان با رشد سریع جمعیت جهان و تمرکز این جمعیت در شهرها و استفاده از منابع طبیعی بیش از حد در دورانمدرن دانشمندان و محققان را به تفکر برای ایجاد شهرهای با تراکم بالا در مسیر تحقق توسعه پایدار و علی الخصوصتوسعه در بعد انسانی یعنی توسعه پایدار اجتماعی وا داشته است در حقیقت ایجاد شهرهای فشرده و پایدار برای حلمسائل و مشکلات ناشی از گسترشی افقی شهری و همچنین پیامدهای ناشی از صنعتی گرایی بوده است. در این راستاکنفرانسی در رژودینو برگزار و تصمیم به ایجاد شهرهای فشرده با تراکم بالا و اختلاط کاربری ها با یکدیگر بوده است درحقیقت شهرهای فشرده از طریق کوتاه کردن فاصله سفرهای شخص ، کاستن از مصرف انرژی ، اتلاف زمین و امکاناستفاده از حمل و نقل عمومی و استفاده از سیستم های حراراتی و برقی مشترک ، ارتقای پویایی و سرزندگی شهرها باتراکم بیشتر افزایش ایمنی و امنیت و غیره گامی مهم در مسیر توسعه در همه ی ابعاد برر می دارد.نوشته حاضر بهبررسی نظریه مطرح در تحقق توسعه پایدار در شهرهای فشرده و به طور اخص در شهرهای کویری ایران که نمونه ای ازشهرهای فشرده در معماری ایران می باشد می پردازد. در این پژوهش که حاصل مطالعات اسنادی بوده به صورت تحلیلی-توصیفی به تشریح توسعه پایدار در همه ی ابعاد آن و بررسی مفهوم شهرهای فشرده و چگونگی تحقق آنها می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری ، پایداری زیست محیطی ، پایداری اجتماعی ، پایداری اقتصادی ، شهرهای فشرده