هویت بخشی به کیفیت سکونت در رامسر با تاکید بر بازشناسی الگوهای معماری بومی آن

امروزه شاهد آنیم که ساخت و ساز های موجود در شهر هایما ن طی یک روند ناآگاهانه و ناپایدار در حال شکل گیریاست به صورتی یک بنا بدون توجه به بافت زمینه و همجواری های اطراف و نیاز ساکنانش ساخته می شود . این توسعهتک بعدی , کمی و گاها خودخواهانه , آینده شهرو ساکنانش را در دوره های بعد تحت تاثیر قرار می دهد. بناهای جایگزینیکه به بهانه ی امروزی شدن با نادیده گرفتن میراث گذشتگان وتخریب آنچه که ارزش آموختن دارد مانند یک تبلیغات بهخود نمایی می پردازند. این شیوه از ساخت و ساز که از تکثیرفضاهای بسته در بیشترین ظرفیت یک قطعه زمین از لحاظتراکم و سطح اشغال و با چهرهای همه جایی در این منطقه رواج یافته است ، باعث تنزل کیفیت سکونت و از دست دادنمفهوم هویت آن گشته است.رامسر، یکی از نقاط معروف توریستی ایران با منظر های بی بدیل از کوه و دریا می باشدکه در چند دهه اخیر دچاراین دگر گونی و رشد بی برنامه شده است . از این رو نگارنده در پی آنست تا با شناخت الگو های بومی رایج در رامسر براساس آنچه که در گذشته ساختار فضایی واحد های مسکونی ، روابط واحد های همسایگی و ارزش هایشان را در یک شهرشکل می دهد , به جبران بی هویتی که در این پژوهش به بی فضایی از آن یاد می شود بپردازد و راهبردها و معیارهایمناسبی برای باز طراحی همان بافت در دوره های بعد ارایه دهد.

کلیدواژه ها:

کیفیت سکونت ، هویت ، ساختار فضایی ، الگوهای بومی رامسر