بررسی ساختار مدارس ایران از گذشته تاکنون با نگاهی بر روانشناسی رشد

فضاهای آموزشی بستری است برای رشد علمی و تربیتی انسان ها, که نقش عمده ای را در توسعه یک جامعه ایفا می کند؛ در صورتی که کارایی مناسبی نداشته باشند باعث کاهش بهره وری در یادگیری و آموزش می گردند. بسیاری از دانش آموزان ما در مدارسی حضور دارند که قدیمی، نامناسب و حتی ناامن هستند.متوسط طول عمرساختمان های مدارس در ایران 26 سال است.بسیاری نیازمند بازسازی عمده هستند، وهزینه این بازسازی ها بسیار قابل توجه است. متاسفانه در ایران، طراحی فضا برای کودکان از توجه کمتری برخوردار است و بیشتر فضاهایی که کودکان در آن قرار می گیرند فضاهایی ناکارآمد با کاربری های تغییر یافته می باشد که فعالیت کودکان را محدودکرده و خلاقیت آنها را مخدوش میسازد. ناکارآمدی این فضاها را می توان در مولفه های کالبدی مانند مساحت، ابعاد و تناسبات، ..و مولفه های زیست محیطی از جمله نورگیری، تهویه و دیگر مولفه های کیفی از جمله فضاهای رشد خلاقیت جستجو کرد. در سالهای اخیر و دوران معاصر اصول معماری ایرانی در طراحی این ابنیه نادیده گرفتهشد و کالبد مدرسه ساختاری یکسان و تعریف شده پیدا کرده است ؛ بنابراین توجه به طراحی مدرسه بر اساس پارامترهای روانشناسانه و مطابق با خواسته های انفرادی و اجتماعی دانش آموزان از الزامات طراحان امروزی است

کلیدواژه ها:

محیط آموزشی ، حس مکان ، روانشناسی رشد ، پیشینه مدارس ایران