ایجاد فضاهای باز خصوصی و نیمه عمومی برای رسیدن به پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی

از میان سه مولفه ی توسعه پایدار در امرمسکن(اقتصادی،زیست محیطی و اجتماعی) متاسفانه به مولفه ی اجتماعی و یا ابعاد اجتماعی محیط های مسکونی توجه کمتری شده و نسبت به سایر وجوح توسعه مغفول مانده است. هرچند که این بعد از توسعه ارزش بالایی مخصوصا در امر مسکن داشته و در صورت کم توجهی سایر ابعاد را نیز تحت تاثیر قرار داده و باعث بروز ناهنجاریهایی در محیط های مسکونی و اجتماع خواهد شد. از طرفی ایجاد تغییرات سریع و شتابان در بافت مساکن شهری و به تبع آن تغییر سازمان فضایی خانههای معاصر ، باعث دگرگونی و حذف فضاهایی شد که قرن ها پا سخگوی نیازهای اجتماعی اقوام ایرانی بود. در این میان حیاط به عنوان فضای باز خصوصی و کوچه ها و دالان ها به عنوان فضای باز نیمه عمومی دستخوش تحول و به تعبیری نابودی گردید ، بطوریکه ، با حذف حیاط ارتباط انسان با طبیعت کاهش یافت و با ازبین رفتن کوی ها و فضاهای تعاملی متعلق بهآن ها، ارتباط و معاشرت افراد با یکدیگر ضعیف تر شد که پیامد آن از بین رفتن پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی امروزی بود. هدف این مقاله باز آفرینی فضاهای باز خصوصی و نیمه عمومی از بین رفته در بستر فضای عمومی مجتمع های مسکونی است تا با مشخص کردن قلمرو هر از این فضاها و ایجاد سلسله مراتب بین آن ها بتوان پایداری اجتماعی را به مجتمع ها باز گرداند. مقاله حاضر که از نوع تحلیلی – توصیفی می باشد ، در پی آن است که به روش کتابخانه ای و با توجه به پژوهش های اسنادی به بررسی تاثیر حذف این دو فضای ذکر شده بر پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی پرداخته و در پایان نحوه احیا و تطبیق این فضاها در مجتمع های مسکونی امروزی را شرح دهد.