تاثیر سیمای بافت های فرسوده بر شکل گیری مشارکت اجتماعی، در محلات قدیمی: (نمونه موردی: محله جوباره اصفهان)

سرمایه اجتماعی، یا بعد معنوی یک اجتماع، میراثی تاریخی است که از طریق تشویق افراد به همکاری و مشارکت در تعاملات اجتماعی، قادر است به حل میزان بیشتری از معضلات موجود در آن اجتماع، فایق آید. در سال های اخیر با توجه به دگرگونی در ساختار کالبدی و اجتماعی شهرها و همچنین مطرح شدن نظریه سرمایه اجتماعی، اهمیت نوسازی و احیاء بافت های فرسوده و ناکارآمد بیش از پیش مورد اهمیت واقع شد. بافت های فرسوده شهری مسیله ای بسیار مهم درامور جاری شهر و شهرسازی کشور هستند. اتکاء اجتماع محلی برای ارتقای کیفیت زندگی و رفع مشکلات جمعی ایده محوری در اندیشه مکاتبی چون اجتماع گرایان به شمار می آید، احساس این دیدگاه بر ظرفیت سازی و سرمایه های محلی قرار دارد. سرمایه اجتماعی، شناختی و ساختاری مفاهیم مناسبی برای شناسایی پتانسیل های رفتارهای اجتماع گرایانه و رفتار اجتماعی در اجتماعات مختلف مکانی محسوب می شود. مشارکت اجتماعی عامل موثری در افزایش سایر اشکال خصوصا امنیت گردیده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل موثر در افزایش مشارکت اجتماعی در محله جوباره اصفهان که به مثابه قدیمی ترین محلات مسکونی شهر اصفهان است؛ می باشد که با طرح تحقیق کیفی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی انجام گرفته شده است. با پذیرش این مطلب که هر چه بافت فرسوده تر باشد، محلات از کیفیت زندگی اجتماعی پایین تری برخوردارند و در نتیجه سرمایه اجتماعی و مشارکت اجتماعی در آن کمرنگ تر می گردد. در مقاله حاضر به بررسی رابطه مشارکت اجتماعی (متغیر وابسته) و سیمای بافت فرسوده (متغیر مستقل) پرداخته و بیان مولفه های سرمایه اجتماعی که مهمترین آن مشارکت اجتماعی است ارایه می شود. نتایج حاصله حاکی از آن است که این دو رابطه مستقیم دارند و هرچه بافت از سیمای ظاهری مناسب تری برخوردار باشد مردم محله تمایل بیشتری برای مشارکت اجتماعی دارند.

کلیدواژه ها:

بافت های فرسوده ، سرمایه اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، مشارکت اجتماعی ، محله ، محله جوباره اصفهان