معماری پایدار و نقش آن در حفظ و ارتقاء هویت شهری

در دهه های اخیر، توسعه فزاینده در جهان امروز از جمله ایران در مقام امری ضروری،از یک سو دستاوردهای مثبت و سازنده ای به همراه داشته و از دیگر سو به تخریب آثار تاریخی،ابنیه باستانی و هویت بسیاری از شهرهاانجامیده است. گسترش شهرنشینی و ساخت وساز در عرصه عمران و معماری از طریق تولید و مصرف گسترده مصالح ساختمانی در این فرایند نقشی حائز اهمیت می یابد.در این مقاله پس از پرداختن به مقولهتوسعه پایدار به مثابه الگویی در جهت رفع نیازهای بشر وهم زمان با آن حفظ محیط زیست و هویت تاریخی و فرهنگی شهرها برای نسل های آتی، مفهوم معماری پایدار و جایگاه آن در حفظ و ارتقاء این هویت تبیین میشود. راه حل های ارائه شده در معماری پایداراز طریق روی آوردن به معماری سبز،تمهیدات در زمینه حفظ تعادل محیط و کیفیت زندگی ،بهره برداری مناسب از منابع وانرژی نیز توجه به تاریخ و پیشینه و هویت شهرهاو نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهری با حفظ و احیای میراث فرهنگی از مباحثی است که در این مقاله مورد توجه قرار می گیرد.با طرح این سوال در مقام پرسش اصلی پژوهش که رابطه معماری پایدار و هویت شهری چیست،در پی آزمون و تایید این فرضیه ایم که معماری با به کارگیری الگوهای ساخت و ساز پایداروتوجه پایداری زیست بوم شهری و مولفه های فرهنگی و اجتماعی ،نقشی اساسی در حفظ و ارتقا هویت شهری ایفا می کند.این مقاله در پی آزمون این فرضیه است که معماری با به کارگیری الگوهای ساخت وساز پایدار و توجه به پایداری زیست بوم شهری نقشی اساسی در توسعه پایدار ایفا می کند. روش تحقیق این مقاله توصیفی،تحلیلی ونطبیفی است و روش گردآوری داده ها نیز اسنادی(کتابخانه ای)می باشد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، هویت شهری ، ساخت وساز