بررسی جایگاه روانشناسی محیطی در فرآیند معماری منظر شهری

روانشناسی محیطی مطالعه پیچیده بین مردم و محیط اطرافشان است. به عقیده جیفورد شاخه اصلی روانشناسی تفاوت دارد زیرا به محیط فیزیکی روزمره می پردازد. این علم چارچوبی از نقطه نظرات، تحقیقها و فرضیات را فراهم می آورد که میتواند به ما در درک بهتری از روابط متقابل انسان و محیط اطراف، کمک کند. بین هر موجود زنده و پیرامون او روابطی وجود دارد که مادرزادی شکل نگرفته اند. این روابط بیشتر اکتسابی هستند و تنها در برخی موارد است که واکنش انسان غریزی می باشد. به این معنی انسان در اتباط با محیط خود باید بداند جایگاه هر چیز کجاست و اینکه او در مقابل هر امری چه رفتاریباید داشته باشد. این شناخت به ما قدرت کنترل محیط خود را می دهد حتی بدون آنکه در هر لحظه همه چیز مستقیما در معرض ادراک ما باشند. در تصورات ما نیز هر شیئی همیشه در ارتباط بامحیطی خاص مطرح است. لذا می توان روانشناسیمحیطی را عرصه مشترک معماری و علوم رفتاری قلمداد کرد .هدف معماران از پرداختن به این دانش، تحلیل رابطه انسان و محیط و کاربرد آن در طراحی معماری است و سعی در فراهم ساختن معیارهایی برای مدیریت بهتر محیط به منظور زندگی بهتر و رشد شخصیت افراد دارد. بنابراین بدنه شهری به عنوان مصداقی از منظر خرد شهری از این قاعده مستثنی نیست نتایج این مطالعات نشان می دهد نماهای شهری با توجه به انطباق ویژگی های معمارانه خود با استانداردهای بینایی، می توانند محیط های بصری یکنواخت ، تهاجمی و آسایش بخش را شکل دهند

کلیدواژه ها:

انسان ، روان شناسی محیطی ، معماری ، فضا های شهری