نقش عناصرخانه های تاریخی ایران د رپایداری اقلیمی ( حیاط مرکزی ) ( نمونه موردی خانه لطفعلیان ملایر )

امروزه نیازهای سرمایشی و گرمایشی ساختمان ها به واسطه پیشرفت های تکنولوژیکی مرتفع شد. و کما بیش روش های بومی سازگار با طبیعت فراموش شدند و بناهایی وابسته به تکنولوژی، بدون توجه به انسان محوری و همسازی با طبیعت خلق شدند ، با مطالعه و تعمق در معماری سنتی مناطق کوهستای نظیر شهر ملایر و نحوه تعامل انسان بومی با محیط در می یابیم که تفکر پایداری محور، رویکردی نوین و ناشناخته نیست. معماری سنتی ایران به گونه ای شگفت انگیز با اصول پایداری همگراست. از این رو پژوهش پیش رو به تبیین نقش فضاهای باز - بویژه حیاط های مرکزی - در هم سویی معماری سنتی ایرانی، اسلامی با اصول پایداری می پردازد و حیاط مرکزی موزه لطفعلیان شهر ملایر را به لحاظ پایداری مورد ارزشیابی قرار می دهد . نتایج حاصل از تحقیق، حاکی از نقش محوری و اساسی فضاهای باز حیاط مرکزی در خلق معماری پایدار ایرانی است . یعنی ساختار حیاط مرکزی نه تنها خودش پایداری محور است بلکه بستر تحقق پایداری در معماری سنتی ایران به مدد این ساختار فراهم شده است؛ بنابراین نظر به آموزه های فراوان این عنصر کارآمد، بر لزوم بازخوانی فضاهای باز حیاط مرکزی در دستیابی به معماری پایدار تأکید می گردد. پژوهش با مطالعه کیفی صورت گرفته و ابزار گردآوری داده ها، مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب می باشد.