بررسی تطبیقی مولفه های توسعه پایدار در معماری ایرانی اسلامی

موضوع توسعه پایدار با الگوهای کهن اسلامی ایرانی از جمله مباحث مهم در معماری است که بخشی از تولیدات دانش بنیان مجامع علمی ایران و جهان را به خود معطوف ساخته است لذا معماری به عنوان بستری ریشه دار و در ارتباط با زندگی مردم، جامعه نمایانگر اندیشه تمدن های هر ملتی است و در واقع انسان امروزی را با پیشینه و ریشه های فرهنگی و اجتماعی خویش آشنا می سازد. معماری کهن سرزمین ، ایران زنجیره ای به هم پیوسته از تجربیات و ارزش هایی است که سینه به سینه از هزاران سال پیش تاکنون توسط، هنرمندان، معماران و مردم این سرزمین استمرار یافته است. هدف مقاله حاضر بررسی معماری ایرانی- اسلامی و مقایسه آن با اصول توسه پایدار است تا مشخص کند که معماری ایرانی- اسلامی با توسعه پایدار همخوانی دارد یا خیر؟ پرسش اصلی پژوهش آن است که آیا می توان شاخصه هایی را در راستای ارتقای کیفیات فضایی معماری ایرانی- اسلامی با حفظ توسعه پایدار تعریف کرد که با ارائه راهکارهایی در راستای استفاده از معماری اندیشیده شده در برخی از بوم های ایران مانند گرم و خشک، گرم و مرطوب و سرد بپردازد و آنها را از لحاظ تطابق آب و هوایی و حل مسئله انرژی تشریح کند؟ براساس نتایج این پژوهش بهره گیری با تمرکز بر مشخصه های پایداری زیست محیطی در هماهنگی با شرایط اقلیمی، حفظ ارزشهای فرهنگی- اجتماعی و اصول معماری بومی مهمترین شاخص های ایجاد مطلوبیت در معماری معاصر ایران به شمار می آیند همچنین توجه به ابعاد زیست محیطی در فضای طراحی با توجه به معماری سنتی ایران اسلامی و دستیابی و بررسی به تمایز و ویژگی مشترک های بین این دو مقوله در اجرایی نمودن معماری پایدار می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری- ایرانی ، معماری- اسلامی. ایرانی – اسلامی